Dalawang regalo - Mga Salita mula sa Master Beinsá Dunó

  • 2014

ESTRATIFIKASYON NG BRAIN

Aralin na ibinigay ng guro na Beinsá Dunó sa Nakatagong Kabataan ng Klase,

noong Marso 24, 1926, sa Sofia.

"Totoo ang totoo, dalisay at mapagkawanggawa palaging!"

Pagninilay.

(Ang mga buod ng mga tema ay nabasa: "Pinagmulan ng mga asul na mata at itim na mga mata" at "ang pinakalumang puno sa mundo".)

(Nabasa ang temang: "Ang lugar ng mga asul na mata at itim na mga mata.")

Ang tanong ng mga asul na mata at itim na mga mata ay hindi gaanong mababaw tulad ng iyong iniisip. Upang maisulat ang isyung ito, dapat pamahalaan ng tao sa kung ano ang mga phrenologist Nagsusulat sila Sinabi mo na ang mga taong may asul na mata ay masinop at ang mga may itim na mata ay mainit-init sa kalikasan. Hindi ito palaging nangyayari. Sa Bulgaria ay bihirang mga taong may asul na mata. Ang mga kulay ng mundo ay dapat na pag-aralan. Halimbawa, anong kulay ang namumuno sa Earth? - Ang berde. Marami sa mga kulay ay kumikilos ng sikolohikal, panloob sa tao, bilang isang resulta kung saan mas gusto ng mga tao ang kulay asul higit pa, ang iba pa - berde, ikatlong partido - pula, atbp. Ang mga Turko lalo na tulad ng kulay pula. Kung ang Turk ay hindi nagsusuot ng isang pulang fez at isang pulang sinturon, hindi siya isang Turk. Bilang karagdagan sa mga ito, ang mga tao sa kanilang iba't ibang edad tulad ng iba't ibang kulay. Sa kanilang kabataan gusto nila ang ilang mga kulay, sa gitnang edad - ang iba, at sa katandaan - karaniwang madilim, itim na kulay. Kadalasan, sa kanilang pagkagusto sa mga kulay, ang mga tao ay dumadaan sa tradisyon at hindi sa pamamagitan ng pananalig.

Ang mga tradisyon ay may mahalagang papel hindi lamang sa buhay ng indibidwal na tao, kundi sa buhay ng mga tao. Halimbawa, sa Bulgarians mayroong isang paniniwala na ang mga kabataang lalaki ay hindi dapat iwanang mga balbas. Kapag ang lalaki ay umabot sa edad na 40-50-60 taon hanggang sa maaari na siyang magsuot ng balbas. At pagkatapos, kapag nakita nila ang isang tao na may balbas, binibigyan nila siya ng karangalan at paggalang, tulad ng isang may sapat na gulang. Ang Ingles at Amerikano, sa kabaligtaran, ay hindi pinapansin ang mga taong may balbas at bigote. Kabilang sa mga ito mahahanap mo ang ilang mga 70-taong-gulang na tao, isang lolo, ngunit may isang balbas at ahit na mga mustasa. Nag-ahit sila mula sa kalinisan ng kalinisan. Kung gayon, ang ilang mga kalalakihan ay nag-ahit ng kanilang mga bigote at iniwan ang kanilang mga balbas. Ang iba, kung gayon, ay naiwan sa mga sideburn.

At kung gayon, ang tanong ng pinagmulan ng mga asul na mata at itim na mata ay partikular na mahalaga. Ang kulay ng asul na mata ay hindi nakasalalay sa asul na kulay, ngunit kawili-wili ang pinagmulan nito. Paano magiging mga mata ng bata, higit sa lahat ito ay nakasalalay sa ina. Siya ang pintor na naglalagay ng mga kulay ng kanyang anak. Kung sa panahon ng pagbubuntis, nagustuhan ng ina ang ilang mga asul na mata at palagi niyang iniisip ang tungkol sa mga ito, maaari siyang lumikha ng gayong mga asul na mata para sa kanyang anak. Gayunpaman, sa karamihan ng mga kaso ang pamana ay lumampas. At iyon ang dahilan kung bakit makikita mo na ang mga mata ng bata, ayon sa kulay, ay alinman sa mga ina, o ang ama, o ang lola, o ang lolo. At dito ang mga tradisyon ay may mahalagang papel. Sa pamamagitan ng pagtawid sa karera maaari kang lumikha ng asul o itim na mga mata. Ang mga sanhi ng ugat ng pinagmulan ng kulay ng mata ay hindi nalalaman. Sinasabi ng ilan na ang mga tao sa Hilaga ay may higit na asul na mga mata, at ang mga Timog - itim na mga mata. Ang sitwasyong ito ay hindi pa rin nagsasalita tungkol sa pinagmulan ng kulay ng mga mata. Bakit? - Sapagkat may mga tao mula sa timog na may asul na mata, tulad ng may mga tao mula sa hilaga na may itim na mga mata.

Ngayon bibigyan kita ng isa pang paksa, isang maliit na pilosopiko: "Pinagmulan ng mga karera at mga kulay sa mga ito". Pagkatapos, magsusulat ka tungkol sa tanong: kailan, paano at sa ilalim ng anong mga kondisyon lumitaw ang mga karera? Sa isyung ito maraming nakasulat. Babasahin mo ang ilan sa kung ano ang isinulat ng mga tao, at pagkatapos ay sasabihin mo at ang iyong opinyon.

Ang pinakamahirap na bagay para sa mga kontemporaryo ay ang pagtanggal sa kanilang dati, nakagawian na mga gawi. Sa konsensya ng tao, ang namamana na mga gawi ay nai-stratified na paminsan-minsan gumising. Halimbawa, paano mo ipapaliwanag ang sumusunod na katotohanan?: Nakatagpo ka ng isang tao, na karaniwang alam mo bilang tahimik, maamo, ngunit nakikita mo na sa ibinigay na kaso ay ipinakita niya ang isang tiyak na katangian sa kanyang pagkatao. Namangha ka sa nangyari sa taong ito. Sinasabi ko: ang mga tukoy na pagpapakita sa tao ay dahil sa ilang mga pagkakasala sa kanyang budhi, na inaasahan lamang na ang mga kanais-nais na kondisyon ay mahayag. Kaya, ang mga partikular na ito sa katangian o ugali ng tao ay umiiral, ngunit hindi ipinahayag. Dalhin, halimbawa, ang pagdududa. Ito ay may malayong pinagmulan. Ang pag-aalinlangan ay umiral mula pa sa pinakaunang mga panahon sa mga halaman at mas mababang mga hayop, ngunit hanggang sa araw na ito ay matatagpuan ito sa lahat ng mga halaman at hayop, tulad ng sa tao. Ang pag-aalinlangan, takot, galit, poot at isang serye ng mga negatibong damdamin ay nagsimula kahit mula pa noong ang tao ay nasa isang estado ng hayop.

Sasabihin ko: ngayon, tulad ng alam mo ang pinagmulan ng mga negatibong pagpapakita sa tao, lahat ng dapat mong obserbahan sa sarili, na iyong pinag-aralan ang iyong mga mood at estado, na hindi ka bulag ni para sa mga pagkakamali, o para sa iyong mga birtud. Nangangahulugan ito: ni hindi mo masyadong maliitin ang iyong sarili, o na labis mong bigyang halaga ang iyong sarili. Ang mga pagkakamali na ginawa ng tao ay hindi malaki o maliit, gayunpaman, ang mga maliliit na pagkakamali ay laging nagpapanganak sa mga malalaking bagay. Kapag ang isang pakiramdam ng galit ay ipinahayag sa tao, ng pag-aalinlangan, hindi lamang ito. Ang damdaming ito ay nagpapakita nang sabay-sabay at sa isang serye ng iba pang mga nilalang na malapit na nauugnay sa kanya. Ang mas maraming tao ay nagsusumite sa pakiramdam na ito, mas kumokonekta siya sa lahat ng mga nilalang na nabubuhay ng parehong pakiramdam sa oras na ito. Sa ilalim ng mga kondisyong ito, ang pakiramdam na ito ay maaaring tumaas nang labis, na nangangailangan ng pagbabanta ng mga sukat. Sa oras na ito nawawala ang tao sa anumang kadahilanan. Bakit? Dahil sa digmaan, labanan. Kapag nalulutas niya ang digmaan na ito sa kanyang pabor, muli siyang nalalaman. Bilang resulta ng prosesong ito, ang lalaki ay nakaramdam ng pagod, pinahirapan, na parang siya ay natalo. Ito ang mga bagyo sa buhay ng tao, na mayroong mabuti at masamang bunga. Pagkatapos ng lahat ng taong ito ay dapat na gumana ng mahabang panahon upang maibalik ang balanse ng kanyang espirituwal na buhay.

Ang kasalukuyang mga kondisyon kung saan ang buhay ng bawat isa ay nagpapakita na kailangan mo ng self-mastery, hindi panlabas, ngunit panloob na self-mastery, kung saan ang tao na may kagalakan at katahimikan ay nagtitiis sa lahat ng mga paghihirap at kasawian. sa buhay Ang pagpipigil sa sarili at pagpipigil ay hindi pareho. Sa pagpipigil sa sarili, nararamdaman ng tao ang kaaya-aya sa loob, na nagbibigay salpok sa lahat ng nakahihigit at marangal sa kanya. Pagkatapos ang mga juices ng lahat ng negatibong damdamin, na minana sa tao noong nakaraan, ay naging mabuti, positibong pagpapakita. Ngayon tingnan na hindi ka nahuhulog sa iba pang matinding, sa pag-iisip na ang isang tao na may pagpipigil sa sarili ay hindi mabubuhay ng anumang pakiramdam o pakiramdam ng negatibong pakiramdam. Hindi ganito. At ang santo ay nahuhulog pa rin sa masamang pakiramdam. Sa palagay mo na sa ilalim ng mga kasalukuyang kalagayan ang tao ay maipanganak na dalisay at banal. Hindi, ang isang dalisay at banal na tao ay isa na naipasa sa batas ng edukasyon sa sarili. Ang taong ito ay pinag-aralan at sa kanyang budhi, at sa kanyang kamalayan sa sarili, at sa kanyang sub-budhi, at sa kanyang supra-budhi. Dumaan siya sa lahat ng mga lugar ng kamalayan. Siya ay kumilos nang buong buhay sa espirituwal na buhay, hanggang sa nalaman niya ang mga magagandang batas ng pagkakaroon. Ang nasabing tao ay hindi na tinutukso ng pansamantalang panlabas na pagpapakita ng buhay. Nakikilala niya ang mga mahahalaga sa hindi kailangan. Hindi magagawa ng tao ang bagay na ito sa isang araw, o sa isang buwan, o sa isang taon, o kahit sa isang daang taon. Ito ang bunga ng ligalig, pangmatagalang gawain. Gayunpaman, ang bagay na ito ay maaaring makamit at pansamantala, nakasalalay sa kung ang tao ay nagtrabaho sa nakaraan at handa na ngayong anihin ang mga gantimpala ng kanyang mga pagsisikap. Para sa marami sa iyo, marahil maliit na pagsisikap ay kinakailangan upang pukawin ang kamalayan na ito at simulang dumaloy ang mga puwersang Banal na kumikilos sa iyo.

Ang mga kontemporaryong tao ay nakarating sa isang yugto kung saan dapat magtrabaho ang bawat isa para sa pagpapalaya ng kanilang mga gawi. Ang gawain ng tao sa aspektong ito ay hindi namamalagi sa pagbabago ng mga gawi na ito, ngunit sa buong pagpapalaya ng mga ito. Halimbawa, kayong lahat ay may karanasan na ang dalawang damdamin ay sabay na sinakop sa iyo: ang isa ay hindi kasiya-siya, ang iba pang kaaya-aya. Gayunpaman, isang bagay sa labas ng dalawang damdaming ito ang nagmamasid sa lahat ng ito at binibigkas. Ito ang iyong nagmamasid, nagkakahalaga at nagpapasya. Sa likod ng bawat isa sa dalawang estado na ito, ang mga makatwirang nilalang ay mananatiling nagtatrabaho sa iyo: ang ilan sa kanila ay makakatulong sa iyo na mapupuksa ang mga negatibong damdamin, at ang iba ay sinasadya mong pigilan ka sa kanila.

At kung gayon, ang mga ito na nagpasok sa Paaralang at sinasadya na nagtatrabaho sa bawat isa, dapat sa bahagi, at hindi ganap, mapupuksa ang kanilang masamang gawi. Kung nais mong tanggalin ito nang buo, nangangahulugan ito na tanggihan mo ang iyong kasalukuyang buhay. Nawa’y palayain mo ang iyong sarili mula sa iyong masamang gawi, ito ay kumakatawan sa isang mahusay na agham sa buhay. Ang agham na ito ay magpapakilala sa iyong pag-aaral ng iyong nakaraan, kasalukuyan at hinaharap. Ang isang mahusay at magandang bagay ay ang tao ay palaging may kamalayan, kaya na ang anumang katibayan na dumating sa kanya, na hindi siya madulas, na hindi siya nagsumite at nananatili siyang dalisay! Kung mahulog ka ng ilang beses sa iyong buhay, nawalan ka na ng pananalig sa iyong sarili, masiraan ng loob at magsimulang matakot sa mga bagong pagsubok sa buhay. Sa posisyon na ito ng kaluluwa, sinabi ng tao: "Wala akong magagawa." Kung sinabi mo ito, ipinapakita nito na isinasaalang-alang mo ang iyong sarili ng isang hiwalay na indibidwal, at hindi bilang bahagi ng Lahat. Kung ang tao ay nakakumbinsi na siya ay may kaugnayan sa Dakila, sa Kamalayan ng Diyos, kung gayon sa mga hangganan na kanyang tinitirhan, maraming mga bagay ang magagawa para sa kanya.

Sa kasalukuyang pag-unlad ng tao, tulad ng at sa pagtatayo ng kanyang katawan, mayroong ilang mga organo na hindi binuo ayon sa nararapat. Halimbawa, ang tainga ng tao ay hindi pa nakarating sa pagiging perpekto nito. Hindi nito maaaring makuha ang itaas na mga oscillations. Tunay, may mga musikero na maaaring pumili ng mga tono na may mga oscillation na 50-70, 000 bawat segundo, ngunit ang mga ordinaryong tao ay nakakakuha ng mga tono na may mga pag-oscillation nang halos 32, 000. Ang itaas na mga oscillations ay hindi makakamit para sa iyong tainga. Ano ang magiging buhay mo kung ang iyong tainga ay perpekto upang makamit ang mga pag-oscillation mula 100, 000 hanggang 1, 000, 000? Sa ginawang nakabuo ng tainga, walang alinlangan na magiging mga banal ka. Kung hindi man, ikaw ang magiging pinaka masayang tao sa buong mundo. Bakit? - Sapagkat ang tulad ng isang tainga ay kukuha ng pantay at ang pinakanakakatawang mga bagay, at ang pinaka-masamang bagay sa buhay.

Ang hangarin ng mga kontemporaryong tao ay upang mabuo sa loob ng kanilang sarili ng isang mahusay na sensitivity, upang makatanggap ng mga oscillation ng mas mataas na mundo ng espirituwal. Gayunpaman, habang ako ay natitisod upang makamit ang hangarin na ito, lilitaw ang kanyang matinding materyalismo. Yaong sa kanila na namamahala upang mabuo sa loob ng kanilang sarili ang isang mahusay na sensitivity, ay nalantad sa mga pagdurusa, bilang isang bunga ng materyalismo. Kapag ang isang malaking sensitivity ay bubuo sa tao, ang kanyang doble ay nagpapalawak, madalas na umaalis sa katawan. Narito kung bakit inirerekomenda ang lahat na kontrolin ang sarili at pagbabantay ng kamalayan, na panatilihing doble upang hindi nito iwanan ang katawan ng tao. Kung hindi mo pinapanatili ang iyong sarili, sa labas ay gagawa sila ng maraming mga sugat na lilikha ng matinding pagdurusa. Halimbawa, titingnan mo ang isang tao na baluktot. Ang mga alon na ito ay nahuhulog sa ilalim ng isang anggulo na nagdudulot ng sakit sa doble ng taong ito, at siya ay naging walang pag-asa at sinabi: "Bakit mo ako tinitignan nang masama?" Kapag lumapit ka sa isang tao na doble sa labas ng katawan, dapat kang maging maingat sa kanya, huwag maging sanhi ng anumang pinsala sa kanya.

Ayon sa kontemporaryong agham araw-araw ang tao ay dumadaan sa tatlong estado na tumutugon sa tatlong uri ng mga bono ng kemikal. Halimbawa, maaaring siya ay nasa kamalayan ng mas mataas na nilalang o bilang isang base, o bilang isang acid, o bilang isang asin. Samakatuwid, ang mga makatwirang nilalang ay gagawa ng iba't ibang mga pagsubok sa tao. Kung nais nilang malaman kung ano ang iyong mga pag-aari, bilang mga elemento, makakaranas sila ng iba't ibang mga pagsusuri. Pagkatapos ay makakaranas ka ng sakit sa kaluluwa, pagdurusa, pagdurusa, ngunit ang mga nilalang na ito ay hindi nais na malaman tungkol dito. Gumagawa sila ng mga pagsubok at mga obserbasyong pang-agham. Dadalhin ka nila ng kanilang mga sipit, inilagay ka sa kanilang pag-retort, at pagkatapos na matapos ang kanilang pagsubok, pinalalaya ka nila. Hindi ko sinasalita ang tungkol sa mga ad ng kasamaan, ngunit sa mga ad ng kabutihan, ng mga adherents ng White Brotherhood. Minsan at ang mga anghel ay gumagawa ng gayong mga pagsubok sa mga tao. Ang bawat isa para sa kanyang sarili ay dapat malaman kung paano siya nakikilahok sa mga pagsubok: kung ito ay bilang isang elemento, bilang isang acid, bilang isang base, o bilang isang asin.

Marami sa mga kontemporaryong mga tao ang itinuturing ang kanilang sarili na mga masters ng Earth at nagsasalita ng kalayaan na para bang ang kanilang pagkatao ay ganap na hindi magagawang. Halimbawa, kung paano kumilos ang mga tao sa mga hayop. Mayroon bang mga batas upang mai-save ang buhay ng mga hayop? Nag-iingat ba ang mga tao sa kanila? Nakita mo na ang isang tao ay pumapatay ng isang maliit na ibon, ngunit pumasa ka at pumunta sa kanyang tagiliran, hindi ka nagsabi ng isang salita. Pinapatay niya ang maliit na ibon, itinapon siya at nagpatuloy, nang walang taong may hawak sa kanya na responsable para sa pagpatay na ito.

At kung gayon, kapag nais nilang magpadala ng ilang mga katangian na wala ka, o kaya, kapag nais nilang palakasin ang ilang mga katangian sa iyo, o magbabago sila o maging acid, o base, o asin. Kung nais nilang magpadala ng isang mas malaking aktibidad, ibabago ka nila sa isang asido; kung nais nilang gawing mas pasibo ka, mababago ka nila sa isang base; kung nais nilang gawing mas moral, mas lumalaban, mababago ka nila sa isang asin. Mga taong moral, mapagtimpi, lumalaban, ito ay kung saan namamahagi ang mga asin. At iyon ang dahilan kung bakit sinabi ni Kristo: "Kayo ang asin ng Lupa; at kung ang asin ay nawawala ang lasa nito, ito ay itinapon. " Samakatuwid, ang bawat elemento, sa dulo ng mga bagay, ay dapat na ipasok ang nilalaman ng ilang asin, na pinapalambot, o nagpapadala ng mga katangian nito. Habang ang tao ay nasa isang estado ng elemento, ipinapakita lamang niya ang kanyang mga personal na katangian. Sa aspetong ito ang bawat kaluluwa ay kumakatawan sa isang elemento ng Banal na Kamalayan. Tanong ko pagkatapos: Anong elemento ang kinakatawan ng bawat isa sa iyo patungkol sa Banal na Kamalayan? Hindi mo alam ito.

Bilang karagdagan sa ito, dapat malaman ng tao kung anong mga elemento at batas ang kanyang pinagtatrabahuhan. Kung may sinumang tao, mula sa kanyang pagkabata hanggang sa kanyang edad na kapanahunan ay nagtrabaho sa batas ng Pag-ibig, dapat ba, kapag siya ay tumanda na, sabihin na walang pag-ibig sa mundo, o ang pag-ibig na iyon ay isang walang laman na trabaho? Kung ganito ang sinabi ng lalaki, nangangahulugan ito na hindi siya nanalo ng anuman sa kanyang buhay. Dapat bang sabihin ng taong pang-agham, na inilaan ang kanyang buong buhay sa agham, sabihin na ang agham ay isang walang laman na trabaho? Dapat bang ang sosyalistang aktibista, ang pulitiko, na nagtrabaho ng 20-30 taon sa gitna ng lipunan, tanggihan ang pakinabang ng kanyang trabaho? Ano ang kapunuan ng buhay kung ang Pag-ibig, Karunungan at Katotohanan ay walang laman na gawa? Sa ilalim ng Katotohanan ay nauunawaan lamang ang dala ng tao sa kanya at sa kabataan, at sa mga gitnang edad, at sa katandaan, at sa ito, at sa mundong iyon, at dito, at sa oras na iyon, nang wala ito Baguhin, nang hindi nawawala ang ilan sa iyong pakiramdam. Ang tao ng Katotohanan ay maaaring magdusa lamang sa mga panlabas na pagbabago, ngunit malalim sa kanyang kaluluwa siya ay nananatiling hindi mababago. Kung gayon, ang mga panlabas na pagbabago, kung gayon, lalong nagpayaman sa iyong kaluluwa ng mga karanasan, at palakasin ang iyong espiritu. Ang gayong tao ay laging bata sa puso, puro puso at malakas sa espiritu.

Ngayon dapat mong alisin ang lahat ng iyong mga dating gawi, dating mga saloobin at damdamin. Ang mga luma ay nag-iiwan ng mga stratifications sa utak, kung saan dapat mong mapupuksa. Kapag pinag-uusapan ko ang mga bagay na ito, marami ang nag-iisip ng kanilang sarili bilang mga may sapat na gulang, matanda, at sinasabi: "Hindi ito tinutukoy sa amin. Kami ay mga taong 50-60 taong gulang, ang atin ay tapos na ”. Ang nag-iisip ng matanda, hindi siya maaaring maging alagad. Ang tao ay dapat mapupuksa ang panlilinlang, ng pag-iisip ng matanda. Habang itinuturing mong matanda ka, na ikaw ay walang kwenta, ito ang mga iniisip ng iyong mga lolo at lola at mga dakilang lola. Sa ilalim ng salitang "matanda" ay nangangahulugang isang pagod na lalaki. Kung siya ay ginugol, hindi siya matatawag na tao. Na isinasaalang-alang mo ang mga nagsuot na damit, posible ito, ngunit isaalang-alang ang pagod na tao, ito ay isang baluktot na ideya na dapat lumago at umunlad. Sa diwa na ito ang tao ay hindi maaaring matanda. Isang matanda, matandang tao na ito ang nagpalawak ng kanyang kamalayan at nakakuha ng maraming kaalaman at karanasan. Ang binata ay ito, na ang budhi ay bahagyang na-button.

Ito ang mga pangunahing ideya, inilalagay kahit na mula sa pinakaunang mga oras sa pangunahing wika. Sa Daigdig, pindutan ng tao, ngunit hindi maaaring tumanda. Upang matanda, dapat siyang lumampas sa libingan, sa espirituwal na mundo. Dito siya pumapasok sa itaas na mundo, sa patlang ng buddhic, kung saan sa ilalim ng impluwensya ng Banal na ilaw ay nagbubuklod siya at nagtatanda. Pagkatapos nito, pinutol ng mga anghel ang prutas, tikman ito, at ang binhi ay itinapon sa Lupa, kung saan may mga kondisyon para sa paglulobo, paglaki, pagbubulaklak at pamumulaklak. Tinatawag namin itong pagkakatawang-tao ng kaluluwa ng tao sa Earth sa anyo ng tao. Pagkatapos, ang tamis ng prutas ay nasubok sa itaas, at ang binhi ng prutas ay inihasik sa Lupa.

At kung gayon, palibutan ng tao ang bilog na ito, bababa at babangon, hanggang sa maunawaan niya ang mga batas tulad ng pag-unawa sa mga anghel. Sa ganitong paraan maaari niyang mapupuksa ang batas ng karmic. Kung naabot niya ang posisyon na ito, iniwan na ng tao ang yugto ng isang puno na sa isang mundo ay namumulaklak, sa ibang mature, ngunit magiging isang malayang kaluluwa. Sa ganoong paraan dapat mong maunawaan ang mga bagay at mapupuksa ang lahat ng mga panlilinlang na natitisod sa iyo. Marami ang nag-iisip na kapag pumupunta sila sa mundong iyon, dadalhin sila ng mga anghel at dalhin sila sa langit, kung saan bibigyan sila ng pinakadakilang karangalan at paggalang. Ang ideyang ito ay diretso lamang sa isang aspeto, at eksakto: magpasok ka tulad ng isang halaman sa kalangitan, at ayon sa iyong mga pag-unawa at pag-unlad, iisipin mong napaka-siyentipiko, napaka marunong.

Ang unang bagay na hinihiling sa iyo, bilang mga disipulo, ay upang makabuo ng kamalayan, pag-isiping mabuti ang iyong mga saloobin, upang maaari mong makabisado ang lahat ng iyong mga paghahayag, lahat ng iyong mga saloobin at damdamin. Kung gayon, panatilihing gising ang iyong kamalayan! Ang kamalayan ng tao ay matatagpuan sa harap ng utak, sa paligid ng mga mata. Ang mga physiologist at anatomist na nag-aaral sa utak ng tao, pinagmasdan sa harap na bahagi ng utak ang ilang mga pinong puting mga thread, na halos hindi nakikita sa ilalim ng isang mikroskopyo, tulad ng nerbiyos, ng isang tiyak na bagay, ng isang tiyak na genus . fica. Ang finer at higit pa sa maraming mga thread na ito ay, napakarami at ang kamalayan ng tao ay mas malakas na binuo. Sa lahat ng mga tao ng isang mas mababang antas, tulad ng at sa lahat ng mga hayop, mayroong tulad ng mga thread, ngunit ang mga ito ay mas mababa sa bilang at mas finer. Kapag ang tao ay kumikilos nang malakas sa kanyang sarili, nabuo niya ang kanyang kamalayan at kasabay nito na binuo nila at ang network ng mga fibers ng nerve, ang organ ng kamalayan. Kapag ang tao ay dumating sa Daigdig, dapat siyang magtrabaho, magsikap sa kanyang sarili upang matustusan ang kinakailangang materyal, kinakailangan para sa pagtatayo ng kanyang mga bahagi. Kapag sinabi ni Kristo: '' Kolektahin ang kayamanan mula sa Earth, '' naiintindihan niya ang mga pagsisikap na dapat gawin ng espiritu ng tao, kaluluwa ng tao, isip ng tao, puso ng tao. Ang materyal na ito na tinipon ng espiritu, kaluluwa, isip at puso ng tao, ay ipinapasa sa hindi nakikita na mundo kung saan ginagawa ito ng mga nilalang mula sa isang mas mataas na hierarchy. Sa ganitong paraan inayos muli nila ang isip at puso ng tao. Kaya, eksakto, nauunawaan natin ang gawain ng hindi nakikitang mundo sa kaisipan ng tao at sa puso ng tao. At mula dito inilalabas namin ang konklusyon: ang mas materyal na angkop para sa trabaho, ipinapadala ng tao sa mundo na hindi nakikita, kaya't higit na makatuwirang mga nilalang ay bubuo sa kanyang utak; Ang hindi gaanong materyal na tao ay nagpapadala sa mundo na hindi nakikita, ang mas mababa at makatwirang nilalang ay bubuo. Sa kahulugan na ito, ang bawat tao ay dapat pa ring mag-imbak ng ilan sa materyal na ito.

May nagsabi: Dalawampung taon mula nang nagtatrabaho ako ng malay. Ano ang mas maganda kaysa dito? Gayunpaman, kung nagtatrabaho ka para sa iyong sarili, magkakaroon ka ng isang resulta; kung nagtatrabaho ka para sa iyong kapwa, magkakaroon ka ng isa pang resulta at kung nagtatrabaho ka para sa Diyos, magkakaroon ka ng pangatlong resulta - depende ito sa kung sino ang iyong pinagtatrabahuhan. Gaano karami at kung anong materyal ang ipapadala mo sa Hindi nakikita na mundo ay depende sa iyong gawain sa Lupa. Sa malay-tao na gawain, ang relihiyosong pakiramdam ng tao ay bubuo at nagsisilbing isang likuran sa buhay. Pagkatapos ay nagkakasundo sila at lahat ng iba pang mga damdamin. Ang pagkakaisa na ito ay nakakaimpluwensya sa parehong para sa pag-unlad ng kamalayan at para sa pagtatrabaho sa isip, na nagiging mas nababaluktot, mas plastik.

Kaya, ang isa sa mga gawain ng alagad ay ang pagbuo ng Banal sa loob mismo. Ngayon lahat ay nagrereklamo sa bawat isa, nagagalit sila dahil hindi tinanggap ng maayos ang mga ito. Sino ang maaaring makatanggap ng mga tao nang maayos? Tanging ang Banal na tao. Ang banal na kamalayan sa tao ay nakakaintindi sa iyo, upang matanggap ka sa loob ng kanyang sarili at tulungan ka. Kung pupunta ka sa bahay ng ilang tao na naghanda ng mainit na pagkain, tatanggap ka niya nang maayos at aliwin ka. Kung pupunta ka sa bahay ng isang tao na hindi naghanda ng makakain, itinaas niya ang kanyang mga balikat at hihingi ka ng paumanhin na wala siyang pagkain. Samakatuwid, sa inyong lahat ay dapat dumating ang kamalayan ng Banal. Kung ang Banal ay dumating sa tao, magkakaroon na siya ng tamang pag-uugali sa mga tao. Ang banal na kamalayan ay nagpapadala ng lambot sa puso at plasticity sa isip. Para makuha niya ang lambot ng kanyang puso, ang bawat isa ay dapat magmahal ng kahit isang lalaki. Sa ganito, hindi mo kailanman inilalabas ang mga depekto ng taong iniibig mo. Na haharapin mo ang mga depekto ng ibang tao, nangangahulugan ito na gumawa ka ng isang serye ng mga stratification sa iyong utak. Ang mga stratification na ito ay kahawig ng mga gasgas na ginagawa ng mga bata bago sila magsimulang mag-aral. Pinaputak nila ang isang piraso ng papel at tinanong ang kanilang ina: “Nanay, masarap ba ang isinulat ko? - Oo, maganda ito, parang ilang alpabeto. " Walang sinaunang alpabetong ito. Ito ay isang alpabeto ng walang katuturang tao at hindi paniniwala ng tao.

Sinasabi ko na ang lahat ng mga paghahayag ng tao ay dapat maging galante, maayos at malubhang tinutukoy. Ang mga ito ay dapat na ididikta ng Banal sa kanya, na gumagawa ng isang malalim na kagalakan sa loob. Ito ang pinag-iisa ng mga tao ay ang Banal na Pasimula sa kanila. May nagsabi: "Maaari akong mag-aral at sa labas ng paaralan, tulad at labas ng aking tahanan." Hindi, sa labas ng paaralan wala kang matututunan. - Pagkatapos ay tuturuan ako ng Panginoon. - Huwag pag-usapan iyan. Kapag nakarating ka na sa Earth sa gitna ng mga tao. Itinuro ka ng Diyos sa pamamagitan ng iyong ina, sa pamamagitan ng iyong ama, sa pamamagitan ng iyong kapatid na babae, sa pamamagitan ng iyong kapatid, sa pamamagitan ng lipunan, sa pamamagitan ng mga tao, sa pamamagitan ng Langit, sa pamamagitan ng mga bagyo at hangin, atbp. At sa wakas, matapos malaman ang mga aralin ng lahat ng mga guro na ito, maririnig mo at ang tinig ng Diyos. Ito ang Banal na magsisimulang magsalita sa iyo. Kung naririnig mo ang Banal na tinig, isang pagbabago mula sa ugat ay magaganap sa iyo. Manganganak ka ulit. Nangangahulugan ito na ipinanganak ng Diyos. Sinasabing: "Ang ipinanganak ng Diyos ay hindi nagkasala." May nagsabi: "Ang Diyos ay nagsalita sa akin." Itanong ko: Kung ang Diyos ay nagsalita sa iyo, ipinanganak ka na ba? - Hindi ako ipinanganak na muli. - Kung gayon ang Diyos ay hindi nagsalita sa iyo. Maaaring nagsalita ako sa iyo ng mas mataas na kaluluwa o ilang advanced na espiritu, isang sanay, o ilang maliit na anghel, ngunit wala at Diyos. Inaasahan kong ang Diyos ay makikipag-usap sa lahat, ngunit kung walang pagbabagong-anyo ng ugat na naganap sa iyo, huwag linlangin ang iyong sarili, ang Diyos ay hindi nagsalita sa iyo.

Sinabi mo: Ito o ang taong iyon ay hindi Banal. - Well, at ikaw ay Banal? Sa tanong na ito ay maaari lamang ipahayag na kung saan ay may Banal sa loob mismo. Kung wala kang Banal sa loob mo, anuman ang sinasalita ng taong ito, ang lahat ng ito ay isang palagay. Ito ay katulad ng kung nakilala mo ang isang tao sa dilim at sinabi na asul ang kanyang mga mata, o mahaba ang kanyang ilong. Anuman ang sasabihin mo tungkol sa taong ito, lahat ay magiging pagpapalagay, paghula. Kung pinapagaan mo ang kandila, makikita mo nang malinaw. Kung ang tao ay walang ilaw sa kanyang budhi, paano niya maiintindihan ang espiritwal na mundo? Ang iyong kasalukuyang buhay ay isang pasiya sa isang maganda, magandang buhay. Darating ang isang araw na magising ang Banal sa tao at siya ay muling ipanganak. Para sa araw na ito ang lahat ay dapat maghanda.

Madalas kang nagrereklamo na nagsasalita laban sa iyo ang mga tao. Magsaya kapag nagsasalita sila laban sa iyo. Ang bawat salita na hindi tuwid, na sinasalita laban sa iyo, ay isang salpok para sa pagbuo ng Banal. Ito ay nananatili sa likod ng kamalayan ng lahat ng mga tao at hinihintay ang sandali na matutunan mo ang iyong aralin, upang ito ay magpakita. Kapag nagising tayo mula sa Banal na kamalayan na tinawag natin itong "pagkabuhay na maguli." At kung gayon, habang ang iyong ina at ama ay nag-uusap, magalak; Habang ang iyong kapatid na lalaki at babae ay nag-uusap, magalak; Habang ang iyong mga kaibigan ay nag-uusap, magalak. Ito ay isang paghahanda sa pagdating ng Banal. Kung ang Banal ay darating sa iyo, kung naririnig mo ang kanyang tinig, magsasaya ka ulit, ngunit ang iyong kagalakan ay magiging walang hanggan, palagiang, at lahat ng panghinaan ng loob ay mawawala.

Paano mo malalaman ang tao kung saan hindi gising ang Banal? Napapailalim siya sa magagandang pagbabago: natutuwa siya, nalulungkot siya. Gumising ka sa umaga na ikaw ay nabalisa - magalak; mga tala sa iyo na nagdadalawang isip - magalak; nagpasya kang maglakad, naramdaman mo ang iyong mahina na mga binti, hindi ka nila mapigilan - magalak. Nais mong bumili ng isang bagay, hawakan mo ang iyong bulsa, wala kang kahit na limang barya - magalak muli. Magalak sa lahat ng mga estado kung saan ka nakapasa. Pumunta sa pagsubok sa kanila, alamin mula sa kanila. Ito ay nasa pagkakasunud-sunod ng mga bagay. Ganito ang paraan ng makatuwirang tao. Nauunawaan niya ang kanilang mga estado at wastong isinalin ang mga ito. Alam niya na ang lahat ay may mga sanhi nito. May mga kaso kung hindi alam ng tao kung bakit darating ang mga kagalakan at pagdurusa. Halimbawa, ang ilan sa aming mga kaibigan ay lumapit sa amin ng maligaya, maligaya, at pinapabuti namin ang aming sarili. Kapag siya ay umalis, at ang kagalakan kasama niya ay lumabas. Pagkatapos, ang taong ito ay lilitaw lamang bilang isang pansamantalang nagdadala ng kagalakan. Ang posisyon na ito ay maaaring maging katulad ng mga sumusunod: ikaw ay isang mahirap na tao, na may ilang mga anak. Lumapit sa iyo ang isang mayamang at nagsabi: "Ibibigay ko sa iyong mga anak ang 100, 000 cams, upang maaari mong ipadala ang mga ito sa ibang bansa upang mag-aral." Agad kang nagagalak. Matapos ang 2-3 araw ay lumapit siya sa iyo at sinabi sa iyo: "Humihingi ka ng tawad, hindi ko maibigay sa iyo ang ipinangakong halaga, ang aking trabaho ay hindi magiging maayos." Kaagad kang nagdadalamhati. Bakit kailangan mong magdalamhati? Bago ang lahat ng taong ito ay hindi pa nakapagbigay sa iyo ng isang bagay. Kung ang sinumang tao ngayon ay nagsasabi na mahal ka niya at bukas ay ipinagtatawad sa iyo, ang taong ito ay hindi ka pa mahal at hindi ka mahal. Ang nakatagong disipulo ay dapat magkaroon ng katatagan, na totoo sa kanyang salita.

Sinasabi ko: kung nais mong magtrabaho sa iyong sarili, dapat kang magkaroon ng positibong kaalaman. Makakakuha ka ng kaalamang ito kapag pinag-aaralan mo ang bagong sikolohiya, pisyolohiya, anatomya at isang serye ng mga agham, ngunit sa kamalayan na mayroon ka ngayon ay magbubunga sa iyong isip ng isang tiyak na paghaharap. Sasabihin mo: "Marami sa mga katotohanan ng mga bagong agham ay hindi napatunayan. Ito ang mga katanungan ng imahinasyon at pantasya. " Tulad ng hindi kapani-paniwala tulad ng ilang mga katotohanan ay para sa iyo, ang mga ito ay maaaring mapatunayan, ngunit ang kanilang pagpapatunay ay nagpapahiwatig ng labis na paggasta ng enerhiya. Narito kung bakit, kung nais mong mapatunayan sa iyo ang mga katotohanang ito, dapat kang dumating sa iyong kamalayan sa parehong taas kung saan ito matatagpuan at ang isang ito na magpapatunay sa kanila. Sa Banal na mundo mayroong batas ng ekonomiya ng enerhiya. Walang walang kabuluhan na gastos ng mga sagradong damdamin, ng Banal na enerhiya. Hindi pinapayagan ang tao na maglaro kasama ng kanyang banal na mga saloobin at damdamin. Ang bawat banal na pag-iisip at bawat banal na pakiramdam ay dapat gamitin nang eksakto sa lugar nito. Nakatingin ka sa ilang masayang, masayang lalaki. Kung ang kagalakan na ito sa kanya ay ilang Banal na pakiramdam, dapat siyang pumunta sa kanyang lugar. Kung pupunta siya sa kanyang lugar, mapalad ang taong ito.

Sinasabi ng Banal na Kasulatan: "Ang Salita ay hindi babalik sa lugar nito bago magbunga." Matapos kung gaano katagal dapat magbunga, hindi ito natutukoy. Sinasabi, gayunpaman, ang enerhiya ay nai-save, at ang oras na iyon ay nasayang. Kung ginugol natin ang walang-hanggang enerhiya ng Banal, kasama nito lumikha kami karma, pagdurusa. Kung darating tayo sa oras, maaari nating ibigay hangga't gusto natin: 100, 200, 300 at higit pang mga taon ay wala sa amin; kung nakarating kami ng enerhiya, sinusukat namin ito sa mga timbangan hanggang sa isang daang libong libong isang gramo. Ang isang tao na gumugol ng kanyang enerhiya nang walang isang account, hindi nagtagal ay tumanda na siya at nagsabi: "Mabigat ang buhay, mayroon na akong may edad na!" Alam namin kung paano may edad ang taong ito. Maaga niyang ginugol ang kanyang enerhiya, at kapag dapat na mabuhay siya ay nasa harapan na siya ng pagkalugi, at iyon ang dahilan kung bakit siya namatay. Sa gayon sila ay namatay at matanda, at bata. Ang punto ay hindi na nililinlang ng tao ang kanyang sarili. Dapat alam niya kung paano gumastos ng oras at makatipid ng enerhiya. Na i-save mo ang Banal na enerhiya, hindi ito nangangahulugan na dapat kang maging kuripot at natatakot ka, ngunit ginugol mo ito sa lugar nito, nang may lapad ng iyong kaluluwa at may kamalayan na nakatira ka kung saan ang Diyos at naglilingkod Siya sa Kanya. Sinabi mo: "Hindi namin naiintindihan ang mga bagay na ito, hindi namin alam kung paano makatipid ng enerhiya at kung paano gumastos ng oras." Kapag ang budhi ng tao ay hindi gising, hindi niya naiintindihan ang mga bagay. Kapag gising na ang kanyang kamalayan, naiintindihan niya ang lahat. Isipin na natutulog ka at may lumapit sa iyong tainga, at mga bulong: "Binibigyan kita ng isang daang libong mga cams, o bibigyan kita ng isang bahay." Vosotros inmediatamente saltáis, os alegráis y agradecéis. ¿Por qué os habéis levantado inmediatamente? – Porque comprendéis el sentido de estas palabras. Cuando la conciencia del hombre no está despierta para cosas espirituales, sublimes, esto indica que las fibras blancas, nerviosas en la parte delantera de su cerebro no están suficientemente desarrolladas. He aquí por qué todos debéis trabajar para el despertar de vuestra conciencia.

Ahora, vosotros, como no comprendéis esta ley, sacáis conclusiones incorrectas acerca de la gente y decís: “Este hombre es espiritual y aquel no es espiritual”. Hay un color específico por el cual se conoce qué hombre está espiritualmente desarrollado y quién no, o sea, en quién está desarrollada la conciencia Divina, y en quién no está. Este color es una señal importante para distinguir al hombre espiritual del hombre mundano. Observad los rostros de la gente, como y vuestro rostro, que veáis cuánto cambia. Frecuentemente vosotros os miráis al espejo y no os gustáis. Entonces vuestra conciencia está despierta y vosotros veis cosas que en otro tiempo no veis. El hombre mismo para sí mismo debe ser un objeto de estudio. Es bello que el hombre se auto-estudie, porque en sí el verá el reflejo del cosmos. Por los cambios internos que ocurren en él, él estudiará y los cambios en el mundo externo. En esto reside la belleza de la ciencia interna. Solo de esta manera el hombre adquirirá tranquilidad y equilibrio internos del espíritu, y sabrá cómo el Señor trabaja y crea los mundos, cómo trabajan y
sus hermanos más avanzados.

Entre la gente contemporánea, como y entre los discípulos, se observa un rasgo – de criticarse. No es una cosa mala la crítica, pero cuando criticáis debéis ser justos. Que critiques significa que hagas una operación, un absceso del hombre. En tal caso, de vosotros se requiere que hagáis un absceso cuanto menor posible, y además en su lugar. Si veis que algún hombre tiene en alguna parte por su cuerpo un furúnculo, pinchad el furúnculo con una aguja para que salga fluyendo de él toda la materia impura. Tal operación es permitida a cada uno que la haga. Sin embargo, no se permite operar un lugar sano. Estas operaciones dejadlas para el mundo. Cada uno puede llevar una aguja de punta aguda, con lo cual hará operaciones. Ahora, como sabéis qué cosa representa la cr tica, guardaos de criticar fuera de lugar.

Dir is: Qu debemos hacer para desarrollar nuestra conciencia? Mantened en vuestra mente im genes bellas y superiores y procurad de imitarlas. Si eres un m sico, mant n en tu mente la imagen de alg n gran virtuoso, como un ideal hacia el cual procures. Al gran m sico, al gran pintor le encontrar is en la Naturaleza misma. Todos los pintores ym sicos que encontr is en la vida, son tanto m s grandes, como m sh bilmente, con m s maestr a copian a la Naturaleza. Fuera de ella nadie nada puede crear. Muchos piensan que los m sicos solos crean sus obras. No, ellos son buenos receptores. Esto lo que crean, ellos lo han o do o en sue o, o en alguna parte en la Naturaleza. La diferencia entre los m sicos, los pintores y la gente ordinaria reside en esto que los m sicos tienen un sentimiento musical fuertemente desarrollado con el cual perciben esto que los dem s no pueden; los pintores pues, ven tales colores que la gente ordinaria no ve. El pintor no solo ve los colores claramente, pero l distingue bien las formas, los ngulos de un vicio de los ngulos de una virtud. El hombre ordinario no ve todo esto. Cuando lleguemos al ojo del santo y del ngel, estos incluso ven los defectos del cuerpo espiritual del hombre.

Nosotros, la gente contempor nea, somos objetos de estudio para los seres razonables, en consecuencia de lo cual no somos libres. Como es la posici n de las hormigas al respecto de nosotros, tal es y nuestra posici n hacia los seres superiores, avanzados. Por ejemplo, nosotros observamos c mo una hormiga lucha para tomar la miguita de pan de otra hormiga. Nosotros la empujamos de lado y tomamos la miguita de pan por la cual lucha, la damos a la otra. Por qu hacemos esto? Porque encontramos que la primera hormiga no act a recto. De la misma manera, cuando y nosotros no actuamos bien, los seres del mundo razonable nos observan, nos empujan, dici ndonos: no es recto esto lo que hac is . Nosotros nos estremecemos, miramos alrededor, no vemos a nadie y decimos: No hay nadie alrededor de nosotros . De nuevo seguimos nuestro trabajo. Los seres del mundo razonable de nuevo nos empujan. Nosotros nos detenemos, nos ponemos a pensar, hasta que por fin concienticemos que esto lo que hacemos no es recto.

Y as, cada uno debe crear dentro de s un ideal alto hacia el cual va a procurar. Si ten is este ideal, no vais a preguntarse el porqu el mundo invisible procede con vosotros de una o de otra manera. Cuando el hombre hace alguna elecci n, todos los seres razonables se retiran de lado y desde ah le observan. Entonces l es libre de hacer su elecci n para el bien o para el mal. He aqu porque el hombre siempre solo lleva las consecuencias de su elecci n. Los seres razonables trabajan sobre l, le ense an, le aconsejan, hasta que l todav a no ha dado paso a la elecci n. Si da paso a la elecci n, ellos le dejan libre, que decida solo. Entonces, en nuestras acciones para bien, o para mal, nosotros estamos solos. La ley Divina otorga al hombre a actuar libremente y en el bien, y en el mal. Y para lo uno, y para lo otro l solo lleva sus consecuencias. Cada acto suyo se refleja sobre su conciencia. Los actos malos producen estratificaciones sobre el cerebro, en consecuencia de lo cual ocurre obscurecimiento de la conciencia, p rdida de la memoria, disminuci n de las capacidades. Para que sea vuestra elecci n siempre correcta, vosotros deb is trabajar sobre vuestra conciencia, que cada d a vay is expandi ndola un poco.

Ejercicio: Todos rectos! Las manos levantadas hacia arriba, bien estrechadas, con puntas de los dedos tocándose. En esta posición de las manos, lentamente ponerse de cuclillas y levantarse. Este ejercicio se hace varias veces, durante la cual a través de la voluntad fuertemente vais a dominar vuestros músculos. ¿Si no podéis dominar vuestros músculos, cómo vais a dominar las fuerzas más finas? Haced este ejercicio sin forzar demasiado vuestros músculos.

"Tapat, totoo, dalisay at mapagkawanggawa ang laging maging!"

¡ VE, LLAMA A TU MARIDO!

Conferencia dominical, dada por el Maestro Beinsá Dunó,

el 6 de marzo de 1927, en Sofía.

Le dice Jesús: “¡Ve, llama a tu marido y ven acá!” (Juan 4:16 – ndt).

El capítulo leído del Evangelio de Juan es uno de los capítulos importantes. En éste Cristo afecta posiciones importantes de la vida. Nosotros vemos cómo Cristo, al llegar a este pozo, deseó beber agua, pero no pudo sacar, puesto que no tenía cuerda. Por eso, cuando vio que una mujer samaritana venía para sacar agua, Él se volteó hacia ella con las palabras: “Te voy a pedir que me hagas un favor, que me des un poco de agua” (Juan 4:7 – ndt) . De esta manera Cristo entró en conversación con esta mujer. Él habló de las tradiciones contemporáneas que existían en aquel tiempo en el mundo. La mujer se asombró – cómo así un hebreo, un israelita, se atreve, según las tradiciones de aquel tiempo, a hablar con una mujer y pedir de ella agua. Esta posición es parecida a una de las posiciones en la ley turca, según la cual se prohibía a cada turco pedir y beber agua de una mujer del harem. Si se atreve algún turco a transgredir esta ley, con esto él puede crear un problema oriental. ¡Tradiciones son estas! Hoy en día ningún hombre está libre de tradiciones. Por todo el mundo, entre todos los pueblos existen una serie de tradiciones. Todas las aspiraciones de la humanidad contemporánea se reducen a su deseo de librarse de estas tradiciones y lograr la perfección de su alma. A las conexiones que existen entre la gente contemporánea, de las cuales ellos y hasta hoy día llevan consecuencias malas, yo les llamo conexiones irrazonables. Por ejemplo, a algún hombre le gusta mucho ir a jugar a la plaza delante de la gente, mostrarse como un héroe grande, pero casualmente un día él cae, rompe su pierna y largo tiempo después de esto lleva las consecuencias malas de su deseo irrazonable. Y cuando la gente le pregunta, por qué cojea, él debe decir: “Yo cojeo por causa de mis tradiciones y deseos viejos, de mostrarme delante de la gente como un héroe grande y como un luchador bueno”.

Primeramente Cristo afecta la cuestión de los comportamientos personales entre hombres y mujeres. Incluso y los discípulos de Cristo, cuando vieron a su Maestro conversar con una mujer – samaritana –, dijeron dentro de sí: “¿Cómo es posible que nuestro Maestro converse con una mujer y salga de los marcos de nuestras tradiciones?” Cristo dijo a esta mujer: “Si me das de beber del agua de esta fuente, un día yo te daré de mi agua, del cual cuando bebas una vez, jamás tendrás sed. Esta agua lleva en sí la Vida Eterna”. La samaritana, al oír las palabras de Cristo, dijo: “Dame entonces de esta agua para que no tenga sed jamás y que no sea necesario de venir más a esta fuente”. Ella tuvo prisa de pedir de esta agua, como toda la gente tiene prisa cuando quiere bienes materiales.

Por ejemplo, la gente contemporánea quiere que inmediatamente se establezca el Reino de Dios en la Tierra y por eso pregunta: “¿Cuál es la causa de que el Reino de Dios no puede aún hoy establecerse?” Pregunto: ¿Cómo puede establecerse paz y amor entre la gente contemporánea? ¿Cómo es posible que se establezca paz y amor entre los hombres y las mujeres contemporáneos en sus comprensiones presentes acerca de la vida? ¿Cómo puede establecerse paz y amor entre hermanos y hermanas en sus comprensiones presentes acerca de la vida? ¿Cómo puede establecerse paz y amor entre maestros y alumnos en sus comprensiones presentes acerca de la vida? ¿Cómo puede establecerse paz y amor entre los sacerdotes, predicadores, obispos contemporáneos y sus feligreses en las comprensiones presentes acerca de la vida? ¿Cómo puede establecerse paz y amor entre los gobernantes y gobernados contemporáneos en sus comprensiones presentes acerca de la vida? ¡Tradiciones son estas! Cada país tiene sus tradiciones. Por estas tradiciones muchos países han perecido.

Las tradiciones representan el conservativismo interno de la gente que frecuentemente los tropieza. Alguien dice: “¿Cómo es posible que yo tome un azadón y vaya a cavar a algún viñedo, o que tome un violín y vaya a tocar delante de la gente, divertirlos, cuando he nacido de padres con un origen alto? Con este origen alto, yo debo llegar a ser un rentista, que reciba dinero con el cual frecuentemente iré al extranjero, me pasearé con automóviles, visitaré teatros, conciertos, etc. Según yo, la gente contemporánea en vez de pasearse en automóviles, ellos pasean sus automóviles. Alguien dice: “Yo me paseo en un automóvil”. No, en realidad tú paseas al automóvil, y no él a ti. Así que, primero Cristo afecta las cuestiones materiales, los comportamientos personales. Luego Él afecta los comportamientos sociales y finalmente la cuestión de los comportamientos internos y de las creencias internas de la gente.

Le dice la samaritana: “Señor, veo que eres un profeta y todo lo sabes. Nuestros padres, en este bosque se inclinaban, mas vosotros decís que Jerusalén es un lugar donde tenemos que inclinarnos”. Le dice Jesús: “Mujer, créeme que viene la hora cuando ni en este monte, ni en Jerusalén vais a inclinarse al Padre”. Aquí la palabra “bosque, montaña” es utilizada en un sentido simbólico. Bajo la palabra “montaña” no se comprendía esto lo que hoy en día nosotros entendemos. La gente del pasado no era tan tonta como para inclinarse a una montaña. Bajo la palabra “montaña” ellos comprendían a la gente prudente, y por gente prudente ellos consideraban a sus abuelos y tatarabuelos, a quienes se inclinaban. La montaña representa el lado material de la cuestión. Jerusalén, pues, representa el lugar de donde se difunde la cultura. Y la gente contemporánea dice: “Nosotros, la gente cultural, tenemos que reconocer la ciencia, las artes, la música, ya éstos inclinarnos”. Cristo dice a la mujer: “Según vuestras creencias, verdaderamente, vosotros os debéis haber inclinado a esta montaña, como y en Jerusalén, pero viene el tiempo y es ahora cuando los verdaderos adoradores se inclinarán al Padre en Espíritu y Verdad”. Según la mitología griega, los griegos antiguos se inclinaban a la montaña, con lo cual ellos simbolizaban la valentía, el heroísmo. Si la gente contemporánea comprendía el sentido profundo de esta mitología, ellos hubieran comprendido el por qué exactamente los griegos antiguos se inclinaban a la montaña. Pregunto: ¿Acaso el apache, que se va a robar la caja fuerte de algún banquero, no ora delante de ésta? Él se sienta de rodillas delante de la caja fuerte y comienza a manipular, a leerle una, dos, tres oraciones, hasta que por fin la caja diga: “¡Venga, como tienes una constancia grande, toma algo de mí!” Sin embargo, el poseedor de la caja fuerte no reconoce las oraciones de este apache y busca un caso para capturarle y castigarle. Cristo dice a la samaritana: “Los adoradores futuros que tendrán la fe viva dentro de sí, no van a inclinarse ni a esta montaña, ni en Jerusalén, sino que se inclinarán al Padre en Espíritu y Verdad”. Para que se incline el hombre en Espíritu y Verdad, él debe saber qué cosa representa su alma. Esto no significa que como alma él es algo más específico que los demás. No, él debe conocer a su alma – ¡nada más! Él debe saber y comprender la cuestión del alma solo para sí mismo, y no con el fin de comprobar a la gente qué cosa en realidad es el alma. Qué cosa representa él como alma, de esto la gente no se interesa. Esta cuestión le interesa a él mismo. La cuestión no es acerca del alma fuera del hombre, pero la cuestión importante es qué representa el hombre dentro del mundo, como un alma que se manifiesta. Además de esto, el hombre debe saber para sí mismo qué representa él como espíritu, y por fin él debe saber qué cosa es Dios, sin procurar comprobar esto ya la demás gente. Si sabe el hombre estas tres cuestiones para sí mismo, él se encuentra ya en el camino recto. El conocimiento de estas tres cuestiones importantes compone la magna cultura futura, la cual puede edificar, poner bases sanas en la vida del hombre.

Alguien dirá: “Comprobadnos que hay alma y espíritu”. Yo puedo en cinco minutos comprobaros si existen el alma y el espíritu, o no, sin argumentaros o comprobaros esta cuestión teóricamente, como hacen algunos de los filósofos, como Kant, Schopenhauer, etc. ¿Cómo voy a hacer esto? – Sacaré el alma del cuerpo de alguien y él inmediatamente caerá a la tierra. Después de esto de nuevo la devolveré atrás. Luego le preguntaré: ¿Qué viste? – Vi que en la tierra yacía un hombre, que se parecía plenamente a mí. ¿Qué dirás ahora: existe el alma o no? Del mismo hombre yo puedo sacar dos más y preguntarle: ¿Quién es este que yace en la tierra y no habla? ¿Quién es este que piensa, reflexiona y habla? y finalmente ¿quién es este que conecta a los dos? Este que yace en la tierra y no puede hablar, esto es la vestimenta, la materia en la cual el alma está vestida. Este que piensa, reflexiona y habla, esto es el alma misma, y este que conecta ya los dos, esto es el espíritu del hombre. Diréis: “Si es así, haced esta prueba, que la repitamos”. Si es cuestión de prestidigitaciones, yo puedo hacer esta prueba en cinco minutos, pero no está el trabajo ahí. Nosotros no defendemos causa ninguna, sino que observamos la cuestión por esencia. Cada alma debe desarrollar su esencia, pero esto no significa que ella debe adquirir cosas que no están puestas en ella. En el mundo hay concepciones erróneas sobre muchas cuestiones, los científicos saben cómo es el camino de la humanidad. Ellos saben que el hombre no puede adquirir nada nuevo, sino debe desarrollar lo puesto en su alma y en su espíritu. El hombre nada adquiere en la Tierra sino que desarrolla lo puesto en él. De que es así, pregunto: ¿Puede el hombre llevar consigo la riqueza ganada a aquel mundo? Algún hombre puede haber terminado cuatro facultades, haber adquirido muchos conocimientos en su cabeza, sin embargo un día, cuando parte para aquel mundo, él no llevará consigo nada de este conocimiento. He aquí por qué, la gente contemporánea dice: “Cuando el hombre muere, todo se acaba con él”. Ellos tienen derecho solo en este aspecto, cuando no reconocen la existencia del alma. Los búlgaros, cuando no pueden solucionar alguna cuestión, utilizan el proverbio: “La cosa ajena hasta en la cúspide de la Semana Santa se toma”. Sí, se toma solo esto que es tomado a préstamo. Cada cosa que habéis tomado a préstamo, es ajena.

La misma cosa se puede decir y sobre la religión. Alguien dice: “Mi padre y madre, mi abuelo y tatarabuelo han cre do en esto y esto, ellos se inclinaban a la monta a, por eso y yo caminar por su camino . Esto significa que tengas creencias a pr stamo. Entonces, si sus padres se inclinaban a este bosque, y l se va a inclinar a ste. A este hombre le digo: T eres un samaritano. Otro dice: Yo voy a inclinarme a esta iglesia . T eres un hebreo. Cristo dice: El que ha venido a las nuevas comprensiones de la vida, l ni a este bosque se va a inclinar, o sea, ni a sus padres, ni en Jerusal n, o sea, ni en las religiones y culturas viejas, sino que se va a inclinar al Padre en Esp ritu y Verdad . Si llega el hombre a la ltima posici n, de inclinarse al Padre en Esp ritu y Verdad, seg n Cristo, l es un hombre con una conciencia, auto-consciencia, sub-consciencia y supra-consciencia despiertas. Si se despiertan estas cosas en el hombre, l ya puede entrar en conexi n con la Naturaleza Viviente, o sea, con el lado externo de Dios. De esta manera el Esp ritu que vive en l ofrecer su inclinaci ny servicio a Dios. Bajo la palabra inclinaci n, la gente contempor nea comprende arrodillarse en la tierra. Esto no es inclinaci n. Mucha gente, cuando va a la iglesia, se inclina, se arrodilla en la tierra, con lo cual quieren representar que son cristianos verdaderos y sirven a Dios. Sin embargo, esta misma gente saquea a las viudas pobres, venden hasta su ltimo objeto. Cuando regresan a su hogar, de nuevo se arrodillan delante de Dios. Si vais a ellos por alg n favor, a n con la primera palabra os vender n. Esto no es ning n servicio a Dios.

Cristo dice a la samaritana: Ve y llama a tu marido! Por qu le dijo as ? Esto muestra que el hombre juega un rol importante en la vida. Respondi la mujer y dijo: No tengo marido . Le dijo: Recto has dicho; no tengo marido. Porque cinco maridos has llevado, y este que ahora tienes no es tu marido . Los cinco maridos muestran que esta mujer ha servido a sus sentimientos. Delante de la gente y delante de Dios ella no ha tenido un marido leg timo. Cristo le dice: Esto has dicho con verdad . Entonces, l encontr en esta mujer una cualidad noble, de que no miente, sino que siempre habla la Verdad. Si hoy en d a llega Cristo y se detiene delante de alguna fuente, qu dir la gente que visita a esta fuente? Yo s lo que piensa la gente religiosa acerca de esta cuesti n. Ellos piensan que cuando venga Cristo a la Tierra, primeramente deben salir los sacerdotes con sus coronas y banderas, con cantos ym sica, y luego la dem s gente. Si desciende Cristo a la Tierra, Su pierna no pisar en ninguna ciudad europea. l se encontrar con todos los ricos, con todos los poetas, pintores, m sicos, cient ficos y les preguntar a qui n han servido hasta ahora. Despu s de esto ir a las madres ya los padres, y les preguntar a qui n han servido hasta ahora. Y entonces Cristo dir : Id ahora y llamad a vuestros maridos, vuestros bien amados, a los cuales hab is dado vuestro coraz n, que ellos os recomienden. De ellos concluir c mo hab is sido en vuestra vida . Por qu deber a venir el marido de esta mujer? Para pronunciarse acerca de ella. Ning n otro, salvo el marido, puede conocer a la mujer. Alguien dice: Profundo es el coraz n femenino! Verdaderamente, profundo es el coraz n femenino! Nadie puede conocerlo y medirlo, porque es grande su medida. Solo una medida puede determinar el tama o del coraz n femenino. Cu l es esta medida? El coraz n masculino. Solo el coraz n masculino puede nadar el oc ano del coraz n femenino. Ning n otro barco es capaz de nadar este oc ano. Solo el coraz n masculino ha aguantado las tormentas y las olas de este oc ano. Por muchas tormentas y ondas que haya en este oc ano, el coraz n masculino es capaz de nadarlo, y esto gracias al coraz n femenino que lo guarda. Por lo tanto, el coraz n masculino es una medida para la profundidad del coraz n femenino. A través del marido se determina el carácter del corazón femenino. Si la mujer es sequita, ella escogerá un marido un poco llenito. Si ella es llenita, escogerá un marido un poco delicado, altito. Si los sentimientos de alguna mujer están desarrollados fuertemente, ella debe escoger un marido con una mente desarrollada fuertemente. La ley de los contrastes se manifiesta en todas partes en la vida.

Cuando hablo de los comportamientos entre hombres y mujeres, yo observo el sentido interno de estos comportamientos, y no los comportamientos superficiales. No hay sentido de hablar sobre los comportamientos superficiales, puesto que éstos no representan conexiones fuertes. La Naturaleza reconoce solo las conexiones Divinas, solo los comportamientos Divinos entre hombres y mujeres. El hombre y la mujer representan almas que han salido de Dios. Liberad al hombre de su forma, como ya la mujer de su forma y observad cómo ellos se amarán como almas. Por lo tanto, desde el punto de vista de las matemáticas superiores, cuando reunáis a estas dos almas y las fusionéis en una, su luz aumentará dos veces más. Simultáneamente y el calor de estas almas aumentará dos veces. En esto, nosotros no hablamos de un calor que quema, sino de un calor que lleva vida dentro de sí. Cuando el calor y la luz de estas almas aumente dos veces, simultáneamente con esto aumentará y su inteligencia, como y todas las demás capacidades. Mientras entre las almas no ocurre tal conjunción, la cultura futura no se va a crear. En el futuro los hombres y las mujeres no se van a casar, sino que se van a combinar como almas, si es que quieren crear una generación nueva, la cual será portadora de ideales nuevos, de vida nueva. La gente futura debe llegar a ser portadora de un ideal elevado, Divino. El amor no se expresa solo en cercanía entre la gente, ni solo en cogerse de las manos, o solo en mirar a los ojos. Que mires al hombre directamente a los ojos, esto sobreentiende que mires a través de las ventanas de su habitación iluminada.

Cristo dice: “Ve y llama a tu marido, y ven acá”. Pregunto: ¿Cómo conoceréis a los hombres? Hace tiempo, cuando Dios creó a Adán, éste tenía una forma masculina. Dios era Maestro de Adán y le daba lecciones por todas las disciplinas. Adán era un geólogo excelente. Y hasta hoy hay guardados capítulos enteros escritos por él de geología. Adán era un astrónomo excelente y un naturalista excelente, de él hay escritos unos cuantos capítulos sobre estas disciplinas. Adán era y un buen jardinero. Los jardineros contemporáneos deberían hacer reverencia a Adán por sus conocimientos y experiencias de jardinería. Al mismo tiempo Adán era y un astrólogo excelente. Él conocía la influencia del Sol y de los planetas sobre el hombre, como también y las relaciones que existen entre ellos. Pregunto: ¿Saben los astrónomos y los astrólogos contemporáneos las causas de la colocación de los planetas en ciertas relaciones y distancias uno hacia otro? Por ejemplo, ¿por qué cuando Saturno y Marte vienen a cierta relación con la Tierra, siempre en la Tierra suceden perturbaciones grandes? Muchos consideran estas cosas como supersticiones, pero digo: No hay hombre en el mundo que no crea en las supersticiones. No penséis que las supersticiones descansan sobre algunas ilusiones. No, en las supersticiones hay una cierta dosis de verdad. Muchos se ríen de la gente que cree en los maleficios y los niegan. Digo: Hay maleficios en el mundo. ¿A qué se deben éstos? Yo os voy a explicar a qué se deben los maleficios. Por ejemplo, cuando os mira algún hombre, vosotros empezáis a sentirse indispuestos, empieza a doleros la cabeza. Muchos dicen que esto se debe a maleficios. Hay gente que cuando mira a algún búfalo, oa alguna vaca, éstos inmediatamente se enferman y mueren. La causa de esto se debe a la mirada fuerte que este hombre ha dirigido hacia vosotros, o hacia un animal dado. La mirada fuerte, pues, se debe a la electricidad que sale del rostro o de los ojos de este hombre. Esta electricidad se dirige hacia vosotros y si no podéis asimilarla, ésta va a producir en vosotros cierta desarmonía, la cual se reflejará sobre vuestro organismo. Hay abuelas que saben curar a la gente maldecida de una manera muy simple. Ellas toman un huevo sano, lo pegan en la frente del búfalo, o del hombre maldecido, y él en poco tiempo se restablece. El huevo cura, absorbiendo la energía excesiva que se ha acumulado en el organismo del hombre, y de esta manera él se libera de su estado doloroso. Alguien dice: “Si es así, y yo puedo curar a la gente maldecida”. – No, cada abuela no puede curar; cura solo esta abuela que es un buen conductor de esta electricidad. Entonces, su organismo debe aguantar a las influencias que emanan del enfermo. Lo mismo se puede decir y acerca de los médicos. Muchos médicos curan enfermos, pero pocos tienen resultados buenos en la curación. Pocos hombres han nacido para médicos. El médico verdadero debe representar un ambiente a través del cual la enfermedad puede salir fuera. El médico debe tomar algo del enfermo. Al mismo tiempo él debe dar algo al enfermo. Una mujer enferma se acercó a Cristo y se dijo: “Si tocare solamente su manto, seré salva” (Mateo 9:21 – ndt). ¿Por qué sano esta mujer? – Porque de la ropa de Cristo salía una fuerza que la sanó. Muchos de los médicos contemporáneos no pueden tener resultados, puesto que no dan nada de sí. En cada trabajo el hombre debe tomar y dar algo.

Pregunto: ¿A qué se deben los fracasos de la gente contemporánea? – A su negligencia en el cumplimiento de sus contratos y obligaciones hacia la Primera Causa. En este aspecto Adán era negligente. Él se presentaba delante de Dios como correcto, ejecutivo, pero en realidad no miraba bien sus trabajos, era un poco perezoso, negligente. Él escondía de Dios algo. Cuando se fue Dios a Adán y vio que los trabajos no iban bien, Adán dijo: “Señor, solo no puedo hacer bien mis trabajos. Si tuviera por lo menos una compañera, con ella juntos podríamos arreglar bien nuestra vida”. El Señor le respondió: “Si la cuestión es de una compañera que te ayude, esto es un trabajo fácil”. Entonces Dios le adormeció y de su costilla saco a la mujer, la cual estaba escondida en él. Adán, cuando vio a su mujer, a su compañera, inmediatamente sonrió y se alegró, como se alegra el muchacho cuando ve a alguna muchacha bella. Yo frecuentemente he observado qué efecto produce la muchacha, o la mujer sobre los hombres. Encuentro a algún muchacho que no tiene ni cinco duros en el bolsillo y le observo cómo cuando ve a alguna muchacha, inmediatamente sonríe, se alegra, como si hubiera recibido alguna riqueza. Y verdaderamente, la riqueza es la muchacha. El muchacho dice: “Mientras tengo esta muchacha, todo lo puedo hacer en el mundo”. Así pensaba y Adán, pero no aprobó su examen. En el jardín del paraíso, él fue puesto a examen. Dios le había dicho: “¡La compañera que te doy, guárdala como la pupila de tus ojos! Nunca la dejes sola, porque si la pierdes de tus ojos, más no puedes devolverla”. Sin embargo, éste día exactamente, cuando Eva fue engañada por la serpiente, Adán se ocupaba con sus trabajos materiales y no pudo acompañar a Eva, a pasearse junto con ella. Eva salió sola de paseo, bien vestida, con un vestido blanco, ceñido con un cinturón bonito, bien peinada, con pelo alisado, con labitos rojos, parecida a las mujeres contemporáneas modernas. En la biblia se dice que Eva estaba desnuda. Otra cosa se entiende bajo la palabra hombre desnudo. En realidad Adán y Eva estaban bien vestidos. Guapa era Eva. En este tiempo Adán, que estaba ocupado con sus trabajos materiales, se decía: “¿Qué temible puede haber en el jardín del paraíso para que Eva no pueda quedarse sola? ¿Puede venir aqu algún diablo para tentarla? Si está en el paraíso, ella está en un lugar seguro. Sin embargo, exactamente este día vinieron un espíritu de Saturno y uno de Marte, junto con los cuales entró y el diablo. La mala conjunción que había entre Saturno y Marte era la causa de que Adán perdiera a su compañera, la cual y hasta hoy en día no puede encontrar. Y hasta ahora la gente todavía se pregunta si tienen alma o no tienen. Digo: Agradeced porque Eva era el corazón y no el alma de Adán. Dios hizo a Eva del corazón de Adán y no de su alma.

Le dice Jesús: “¡Ve, llama a tu marido y ven acá!” Este versículo se refiere a un principio interno en la vida. Si viene el hombre a la posición de un religioso verdadero, él se volcará hacia lo noble, hacia lo superior y lo potente dentro de sí, el cual determina su carácter. Cuando el hombre quiere encontrar la Verdad, él debe volcarse hacia su alma. Esto no sobreentiende que el Alma es algo material, pero el hombre debe volcarse hacia ella para que despierte la actividad de su organismo. Para que ocurra esto, el hombre debe tener dentro de sí un objeto material interno. ¿Cuál puede ser el objeto que despierte la actividad del hombre? La ciencia, las artes, la música no pueden ser este objeto, estas son solo ocupaciones temporales para el hombre. Pregunto entonces ¿cuál es el único trabajo serio en el mundo? El único trabajo serio en el mundo es el Amor, que el hombre ame. El Amor es el primer y más serio trabajo para el hombre.

Así como la gente contemporánea ama, a esto nosotros le llamamos ocupación. Si decide el hombre empezar a trabajar con el Amor, como una fuerza magna, potente, su alma y espíritu se despiertan, y él entra en conexión y con el mundo físico, y con el espiritual, y con el Divino. Sólo de esta manera el hombre puede comprender los comportamientos que existen entre estos mundos, como y el sentido de la vida de todos los seres. Sin embargo, para llegar él a estos trabajos, de él se requiere que haga conexión con Dios. Si tiene esta conexión, él ya podrá amar correctamente y encontrar las conjunciones bellas en la vida del Todo. En la vida de cada hombre hay solo diez posibilidades para que comience él con el Amor. Cada año tiene solo una posibilidad de trabajar con el Amor. Y a cada diez años hay de nuevo solo una oportunidad para trabajar con el Amor. Todo el resto del tiempo del hombre, es determinado solo para ocupación.

Alguien dice: ¿Qué cosa es el Amor? Si empezáis a Amar, vuestros ojos se abren y vosotros veis qué cosa es la vida y su belleza. El hombre del Amor no puede turbarse por diferentes palabras, por lo dicho y lo hablado. El hombre del Amor pasa por el más rico, por el más fuerte delante de toda la gente. Él no es rico como aquellos millonarios que por unos cuantos años pueden disipar su riqueza, el hombre del Amor es de aquellos ricos que disponen con su varita mágica en todas partes. La ciencia contemporánea da oportunidad al hombre de servirse con la varita mágica. Ella reconoce este arte. Digo: la magia está al alcance solo del hombre amoroso. Algunos separan la magia en negra y en blanca. Según yo, y la una y la otra magia son útiles, pero y las dos deben utilizarse con amor. Si no se utilizan con amor, éstas no tienen resultados buenos. Cada magia que es utilizada sin Amor, al final de las cosas ha terminado en quiebra; además, ésta ha estado destruyendo la vida no solo de un hombre, sino y la vida de un pueblo entero. Si algún mago se vuelve causa para la destrucción de sociedades y pueblos enteros, su magia en conclusión fracasa plenamente. Cuando los resultados de la magia son perjudiciales, esto muestra que ella se sirve con las fuerzas destructivas de la Naturaleza.

Digo: No pens is que el mundo en el cual vivimos es sin peligro. En la Naturaleza hay cierta cantidad de materia no diferenciada y fuerzas que deben transformarse, ennoblecerse y as ayuntarse a trabajar. Muchos cient ficos que no sospechan esta cosa, empujan con su varita donde se debe y donde no se debe, y en resultado de esto, ocurren explosiones en sus retortas; en consecuencias de estas explosiones, y ellos, y sus retortas, y toda la ciencia vuelan por el aire. Dec s para algunos: Hombres cient ficos son estos! Antes de todo, la gente cient fica futura debe trabajar con el Amor. Alguien dice: Mi coraz n flamea por amor . En el amor del hombre deben tomar participaci ny la conciencia, y la auto-conciencia, y la sub-conciencia, y la supra-conciencia, como y su mente y coraz n, y tambi ny su alma y esp ritu. Si estas cosas toman participaci n en su amor, vosotros ten is delante de vosotros un hombre verdadero. Por lo tanto, si el escritor est penetrado por este amor, cuando moje su pluma en la tinta, l escribir algo magno y bello.

Le dice Jes s: Ve y llama a tu marido, y ven ac ! El ap stol Pablo dice: os he desposado con un solo hombre (2 de Corintios 11:2 ndt) . Para qui n habla l? Para Cristo. Si bajo la palabra hombre entend is a Cristo, entonces c mo vais a comprender este pensamiento en su profundidad? Vosotros deb is comprender lo superior y lo noble que el ap stol Pablo ha introducido en estas palabras. Si comprend is el sentido de estas palabras, stas tienen la fuerza de elevar el alma del hombre. Qu hombre no ha echado a Cristo, cuando l ha venido a l? Cuando Cristo viene a vosotros, vosotros inmediatamente comenz is a contarle vuestras preocupaciones y calamidades: vuestra hija o vuestro hijo no estaban cuidadosos hacia vosotros, o vuestra mujer era mala, o que no ten is casa, no ten is zapatos nuevos, no ten is medios para vivir y una serie de cuestiones parecidas. En resultado de estas quejas, Cristo os mirar, os escuchar cuidadosamente e ir a otro lugar para que vea all c mo Le recibir n. Entonces vosotros os qued is solos, descontentos de vosotros, y os vais a buscar a Cristo. Aqu Le busc is, all Le busc is, pero en ninguna parte Le encontr is. Hoy en d a toda la gente busca a Cristo, quieren que l se les aparezca. Cada uno ha enviado su petici na l: uno quiere dinero, otro quiere pan, un tercero quiere casa, todos esperan una respuesta a sus peticiones. C mo pens is, cu ntos a os son necesarios para que revise Cristo las peticiones de toda la gente? Miles y millones de peticiones son enviadas a l. Alg n poeta dice: Yo he enviado una petici na Cristo, quiero que se me responda . Digo: No uno, sino miles de poetas han enviado peticiones a Cristo. Miles de poetas, m sicos y pintores han enviado petici na Cristo, quieren algo de ly esperan que se les responda. Hasta ahora, por lo menos un millar y medio de gente ha enviado peticiones a Cristo, y cada petici n pesa medio gramo. Pregunto: Cu ntos vagones son necesarios para que sean cargadas todas estas peticiones? Y finalmente cu nto tiempo le es necesario a Cristo para poner una resoluci na estas peticiones? Sin embargo, esta cuesti n no puede solucionarse de una manera mec nica. Si se soluciona mec nicamente, esta es una soluci n parcial. El bien del cual el hombre goza, simult neamente es un bien y para todo su organismo, como y para cada c lula individual del organismo com n. Sobre esta base en el mundo existe una magna alma Divina, en la cual se contienen todas las dem s almas. Nosotros estamos conectados con esta alma, y nuestro bien depende de su bien.

Y as, de toda la gente se requieren por lo menos esfuerzos peque os para que hagan pruebas microsc picas en esta direcci n, a trav s de los cuales verificar n todo lo que se os habla. Los conocimientos no pueden comprobarse solo con palabras, sino que para esto se requieren y pruebas. En esto, para que se haga una prueba exitosa, se requieren como mínimo diez años. Alguien dice: “Podemos y por poco tiempo hacer alguna prueba”. Digo: Si queréis rápidamente hacer pruebas, sabréis que los resultados de estas pruebas serán mediocres. Si decidís hacer una prueba esencial, que converséis, por ejemplo, con un habitante del Mundo Invisible, vosotros debéis utilizar como mínimo diez años, como y Cristo utilizó cierto tiempo hasta llamar a sus discípulos, para conversar con ellos razonablemente. Si queréis entrar en conexión con vuestra madre o padre partidos, vosotros podéis hacer la siguiente prueba. Entrad en vuestra habitación, cerrad bien las ventanas para que no entre por fuera viento o algún ruido que moleste a la prueba, y concentrad fuertemente vuestro pensamiento hacia vuestra madre, por ejemplo, imaginándose uno de sus mejores rasgos, y así esperad alrededor de 15-20 minutos. Cuando pase este tiempo, vosotros sentiréis una tibieza ligera, agradable, alrededor de vosotros, la cual se acerca hacia vuestro rostro y os acaricia. Esta es vuestra madre, la cual no está en fuerza de hablaros, sino que puede solo acariciaros. De esta manera ella os pregunta: “¿Hijo, por qué me llamas?”

“¡Llama a tu marido y ven acá!” ¿Quién es este marido del cual Cristo dijo a la mujer que le llamara? ¿Era él un hombre ordinario? Con estas palabras Cristo quería voltear la atención de la samaritana a esto, que ella debe llamar solo a aquel que la ama. De esta manera Cristo voltea la atención y de la gente, que no se auto-engañen, pensando que un hombre ordinario puede amarles. Si la gente piensa así, ellos fracasan en sus pruebas. El que pierde las buenas condiciones de la vida, él fracasa. Hoy en día y poetas, y pintores, y músicos, y científicos, y sacerdotes, y predicadores, todos fracasan. Bakit? – Porque ellos no apelan hacia Aquel que verdaderamente les ama. Cada hombre debe tener un alma la cual le ame con toda su naturaleza, o sea, con su conciencia, con su auto-conciencia, con su sub-conciencia, con su supra-conciencia. Si tiene el hombre tal alma, todos los bienes Divinos vendrán a través de ella. Esta alma exactamente, representa el canal, a través del cual se transportan los bienes del mundo Invisible para el alma la cual vive en la Tierra. El hombre no puede recibir el Amor de Dios y los bienes de Dios por donde sea. Esta alma que nos ama, ella nos mostrará una manera de cómo actuar con todas las demás almas. No es fácil que améis al hombre. Aquel que amáis, él debe tener necesidad de vosotros, y vosotros debéis comprender detalladamente a su alma, como ya todas sus necesidades. Este hombre puede sufrir de alguna enfermedad, o que le torture alguna duda, pero vosotros le amáis, sacaréis estas espinas de su carne, y después de esto le mostraréis el camino por el cual debe andar, para que se eleve. Todo esto debéis hacerlo de tal manera que él vea en vuestro rostro un amigo verdadero que desea su bien y elevación.

Frecuentemente vosotros tenéis deseos buenos, pensamientos y sentimientos bonitos e inspirados, pero los rechazáis de vosotros y decís: “Estas son cosas vacías, ilusiones de la vida”. Digo: Hay verdaderamente ilusiones en la vida, pero estas ilusiones a veces descansan en una base sana. Por ejemplo, cierta ilusión puede basarse en leyes del cuerpo que vosotros debéis saber. Por ahora el cuerpo es una necesidad para vosotros, pero en el futuro puede que no represente tal necesidad, y que podamos y sin cuerpo. O lo mínimo, pues, en el futuro nuestro cuerpo puede pasar por un desarrollo grande. Por ejemplo, en su pasado el hombre ha pasado por diferentes formas, pero cuando ha aprendido y adquirido esto que cada forma contiene dentro de sí, él las iba abandonando una después de otra, hasta que finalmente apareció en la forma en la cual hoy en día le vemos. Él ha pasado por la forma de la araña, y cuando ha aprendido el arte de tejer, ha abandonado y esta forma. Luego ha pasado por la forma del pez, y cuando ha aprendido el arte de nadar, ha abandonado y esta forma. Después de esto ha pasado por la forma del pájaro, y cuando ha aprendido el arte de volar, ha abandonado y esta forma. Y después de esto él ha pasado por la forma del mamífero, pero cuando vio que y esta forma no corresponde plenamente a su desarrollo mental, ha abandonado y esta, apareció en la forma de un hombre. ¿Cuál es la causa esencial por la cual el hombre se ha erguido en dos piernas? El centro del peso de los animales está atrás de la cabeza, en consecuencia de lo cual ellos caminan en cuatro piernas, y su espalda toma una posición paralela con el diámetro de la Tierra. Sin embargo, en el hombre el centro del peso está en la parte delantera de la cabeza, en consecuencia de lo cual él camina erguido, en dos piernas. El erguimiento del hombre está en conexión con el movimiento perpendicular de aquellas fuerzas que vienen desde el centro de la Tierra hacia el centro del Sol. Cuando el hombre ha entrado en armonía con estas fuerzas, él se ha erguido en dos piernas. Los animales, pues, que no han podido llegar a estar en armonía con estas fuerzas de la Naturaleza, y hasta hoy día se han quedado en la posición en la cual los encontramos, de caminar en cuatro piernas.

Cuando se habla del mundo espiritual, éste representa algo parecido al físico. Y el mundo espiritual es material, como y el físico. Así como en el mundo físico se opera con matemáticas y con geometría, de la misma manera y en el mundo espiritual se opera con matemáticas espirituales y con geometría espiritual. Por lo tanto, una línea física puede cruzar a una espiritual, y una línea espiritual puede cruzar a una física. Una superficie espiritual puede hacer un corte a una física. Un cuerpo espiritual puede cruzar a uno físico y al revés: un cuerpo físico puede cruzar a uno espiritual. Pregunto: ¿Cómo entenderéis estas cosas? Estas son cuestiones distraídas. Para que comprendáis estas cuestiones, vosotros debéis tomar en consideración todas las superficies espirituales, como y todas las superficies físicas.

Digo: Todas estas cosas muestran que hay conexión entre los fenómenos materiales y espirituales en la vida. Por ejemplo, todas las estrellas no solo que brillan, sino que tienen además y cierta influencia espiritual sobre el hombre. Si miráis la Tierra con el ojo del clarividente, vosotros veréis que ésta está conectada con un sinfín de hilos, como un balón. A través de estos hilos ella está conectada con todo el Universo. Por estos hilos exactamente vienen hacia la Tierra inmensas energías. Alguien dice: “No sé por qué, pero tal o cual planeta me influencia fuertemente”. – Por supuesto que te va a influenciar, tú te has enganchado de éste, como con un hilo. ¿Qué hombre, si se hubiera enganchado al cable eléctrico, por el cual fluye la corriente, no sentiría su influencia? Decís: “¿Qué hay de esto de que algún hombre se ha enganchado a tal cable? No pasa nada de esto de que os habéis enganchado a este cable, pero si comienza a pasar por éste la energía eléctrica, ésta os calentará fuertemente. Entonces veréis qué ocurre con vosotros. Si os engancháis a uno de los hilos de Marte, vosotros inmediatamente os volveréis belicosos y diréis: “¡Hoy voy a guerrear!” Sí, ¿y con quién vais a guerrear? Primeramente mostraréis vuestra fuerza y heroísmo en vuestro hogar, y luego y fuera de vuestro hogar. Todo un año seguido vosotros estaréis siempre belicosos. Si os engancháis a uno de los hilos de Saturno, vosotros diréis: “¡De ahora en adelante no creo en nada! El hombre no debe ser tan estúpido como para creer a la gente”. Digo: Tú te has enganchado a uno de los hilos de Saturno, por eso ya no crees en nada. ¿De dónde vino en ti esta desconfianza? Hasta ahora creías a toda la gente, les considerabas como ángeles, y de repente te decepcionaste de ellos. Si vosotros supierais de qué manera empujar los hilos de Saturno, ibais a producir en vosotros una magna armonía, como si saliera de las cuerdas de un arpa. Puesto que no supisteis, vosotros os creasteis una disonancia grande en vuestra vida. Esto no es ciencia. El que quiere seguir la ciencia espiritual, él debe trabajar conscientemente.

Muchos se pronuncian acerca de alguna gente, de que son como abuelas viejas que solo vagan por aquí y por allá. No, esta gente no puede considerarse como abuelas viejas. Gente vieja es solo aquella que es llevada a los cementerios. O dirán pues de algunos, de que son filósofos grandes. Nosotros vemos a estos filósofos grandes por los cementerios, donde sus cráneos están vacios, chiflados, ruedan con años. Para terceros, pues, dirán que son hombres muy creyentes. Y de esta gente los cráneos ruedan por los cementerios. Si Bulgaria tiene tantos filósofos, tanta gente religiosa y santa, ¿por qué no llame del mundo Invisible a alguno de sus santos, que le den un consejo sobre qué hacer en estas condiciones difíciles en las cuales ha caído? Diréis que los santos no deben ocuparse con vuestros trabajos. Pregunto: ¿Por qué los santos no deben ocuparse con estos trabajos? Los santos, exactamente, deben ocuparse con los trabajos de la gente, pero la gente no quiere pensar sobre estas cuestiones y dice: “Largo tiempo pasará hasta que la vida razonable llegue a la Tierra”. No, ha llegado ya el tiempo para una vida razonable, para una comprensión plena de las leyes de Dios, para que se rescate la humanidad de los sufrimientos que la corroen plenamente. Los sufrimientos de la humanidad presente se parecen a una escrofulosis la cual corroe tanto el cuerpo, como y el alma del hombre.

Toda la gente contemporánea se encuentra en un cruce del cual debe rescatarse. Apenas comenzáis a leer algún libro, ya vosotros viene algún crítico que os dice: “¿Qué estáis leyendo? ¡Echad este libro a un lado, éste no vale nada!” Apenas os habéis familiarizado con cierto credo, habéis encontrado de alguna manera a Dios, llega a vosotros algún científico que os dice: “¡Abandona este credo! El sentido de la vida no se esconde en él”. Entráis a la iglesia ortodoxa e inmediatamente vienen a deciros: “Vosotros debéis persignarse, orar a Dios, para que os consideréis miembros de esta iglesia”. Vais luego a la iglesia protestante e inmediatamente os dicen: “Vosotros debéis leer el Evangelio, aprender unos cuantos versículos, aprender unas cuantas canciones y entonces inscribirse como miembro de esta iglesia”. Es bueno todo esto, pero pregunto: ¿Qué significan los tres dedos que toman participación en la persignación? El pulgar muestra que el inicio razonable en el hombre debe tomar participación en el servicio a Dios. Si ayuntáis el pulgar a trabajar, lo razonable en el hombre se despierta. Con el segundo dedo se despierta el corazón del hombre, y con el tercer dedo se despierta lo Divino que debe ponerse como una base de toda la vida. Si el hombre comprende la persignación de esta manera, solo entonces éste tiene sentido; de otra manera, por mucho que se persigne el hombre, nada se logra. La cuestión no es que el hombre se persigne por la noche bajo la luz eléctrica, él debe persignarse en obscuridad y que de sus tres dedos salga llama, luz. Si desde el pulgar del hombre sale una luz blanca, del índice – amarilla, y del dedo medio – rosa, esta persignación tiene sentido. ¿Os habéis persignado vosotros de esta manera? ¿Habéis visto de vuestros dedos salir estos tres tipos de luz? Alguien dice: “Tú no te persignas”. Digo: Si me persigno o no, ven para comprobarlo. Tomo a este hombre conmigo en una noche tormentosa, obscura y le llevo a la monta a. Cuando subimos a un lugar alto, yo pongo mis tres dedos sobre la frente, me persigno, y l ve de mis dedos salir una luz bonita, clara (En numerosas ocasiones los disc pulos del Maestro confirmaron en sus recuerdos escritos las experiencias que el Maestro cuenta en sus conferencias. ndt) . Si sale luz de mis dedos, yo me persigno; si no sale luz de mis dedos, yo no me persigno. Si sale luz de mis dedos, entonces y yo me persigno, y mi coraz n se persigna, y mi mente se persigna, y mi alma se persigna, y finalmente y mi esp ritu se persigna. Si todo en mi se persigna, y la gente alrededor m o comienza a persignarse. Entonces y toda mi casa estar abierta: toda la gente que entra dentro se va a persignar y saldr con disposici n. Y si tal hombre se acerque a la caja fuerte de alg n justo, de su caja comenzar na salir luces, y sta dir : Venga, y yo me voy a persignar junto contigo . Alguien dice: Que meta la mano en tu caja fuerte? Si de tus dedos salen tres tipos de luces, mete la mano entonces, si no sale de tus dedos esta luz, no metas la mano. Si de tus dedos sale esta luz, entonces puedes entrar en mi casa y tomar lo que te hace falta. Si no sale esta luz, no tomes nada. Esta es la filosof a positiva de la vida.

Ve, llama a tu marido, y ven ac ! Qui n es este marido? l es el hombre Divino, el primer hombre que Dios cre . Para cada ser humano debe llegar un marido. En la religi n contempor nea le llaman a este estado nacimiento del Esp ritu. No hay un estado m s magno, m s bello que ste. Hasta que el Alma Divina y el Esp ritu Divino no vengan en el hombre, l se encuentra en la posici n de un animal, en tinieblas y obscuridad. Cualquier cosa que empiece este hombre, en nada tiene xito. Si llegan el Esp ritu Divino y el Alma Divina en el hombre, l se encuentra en una luz eterna, y cualquier trabajo que comience, todo le va hacia adelante.

Cuando observ is el cap tulo le do del Evangelio de Juan, ver is que en uno de los vers culos se dice: Llega la hora y pronto es, cuando los verdaderos adoradores se inclinar n en Esp ritu y en Verdad . Aqu se habla de esp ritu y de alma. Digo: Si ten is alma y esp ritu, vosotros no deb is buscar ningunas comprobaciones externas acerca de vuestro esp ritu y acerca de vuestra alma. Cristo ha comprobado esta cosa, pero la gente no cree. Hoy en d a ellos creen m sa los dem s que a su (propia ndt) mente, a su coraz n, a su alma ya su esp ritu. Debemos sostener cosas que en realidad no existen, cuando Dios ha puesto la Verdad en el hombre mismo? Nosotros no hablamos de cosas irreales, puesto que stas, por s mismas, est n excluidas de la vida. Cada cosa de la cual hablamos, es real. Por lo tanto, el alma y el esp ritu de los cuales hablamos, son magnitudes reales. Si alcanza el hombre la realidad de las cosas, l se vuelve un hombre potente, magno, feliz, y lo que comienza, todo se ordena bien. Y cuando el alma del hombre penetra en alguien, l ya le conoce. Alguien dice: Yo conozco a la gente por los ojos . C mo conoc is a la gente por sus ojos? En realidad la gente se conoce por sus virtudes. Cada virtud tiene su color determinado, como y su tono determinado. Cuando paso del lado de alg n hombre bueno, de l sale una m sica agradable, arm nica. Una noche pasaba con un amigo m o al lado de una aldea y en medio de la aldea, sobre una de las casas, vi una luz agradable, suave, azul, la cual se elevaba hacia arriba, hacia el Cielo. Volteo la atenci n de mi amigo hacia esta luz y le pregunto: Sabes qu es esta luz? sta muestra que en este hogar, sobre el cual se encuentra la luz, vive un hombre bueno que en este tiempo est orando a Dios, y su oraci n se acepta. Mi amigo mira hacia el Cielo y l ve esta luz. En ninguna otra parte por el Cielo se veía tal luz. Sin embargo, no cada hombre ve esta luz.

Por lo tanto, cada virtud tiene su tono y color específico. Del hombre bueno sale una música agradable, una canción bonita, la cual recuerda a sonidos de algún arpa tierna. Toda una sinfonía se oye de la gente buena. El hombre bueno se parece a un arpa cuyas cuerdas están afinadas de tal manera que solo por el toque del aire con éstas, se oyen sonidos tiernos, agradables. A la gente buena les llaman arpas sonantes, de las cuales, al toque más pequeño, oís esparciéndose un aliento Divino. En esto, de la gente buena emana un aroma específico, desde lejos se siente alguna fragancia benéfica. Hay gente buena por el mundo a la que le llaman santos.

Y después de todo esto vendrá alguien y dirá: “¡Comprueba de que hay alma!” Que compruebe esta cuestión, éste es un método infantil. Nosotros hemos comprobado las cosas de manera samaritana, las hemos comprobado de manera hebrea, y ahora las comprobaremos según la Nueva Enseñanza, en Espíritu y en Verdad. Si viene alguno para que le compruebe de si existe el alma o no, le diré: Hermano, ven a mí, yo inmediatamente te comprobaré esta cuestión. - Paano? – Sacaré tu alma, y dejaré tu cuerpo espiritual en el medio, para que converséis. ¿Creerás si ves esto? – Creeré. – Cuando regreses de nuevo a tu cuerpo, tú te parecerás a un niño renacido, liberado de todos los dolores y sufrimientos, de todas las contradicciones e incomprensiones, y de ti saldrá una fragancia benéfica, como de un santo. Sin embargo, para que el hombre llegue a este estado, se requiere por lo menos un afán forzado de diez años, una vida pura y santa, libre, llena de oración incesante. Diez años incesantemente el hombre debe orar, y cuando se acuesta, y cuando se levanta, y cuando trabaja, y cuando descansa, para que cree una conexión con Dios y comience a trabajar según las Leyes del Amor. A esto yo le llamo una ciencia sana, positiva – una ciencia de las pruebas. Yo no os engaño, sino que os hablo de una ciencia que hoy en día ya comienza a descubrirse, ya jóvenes, ya viejos. Si adquirís esta ciencia, la vida ya tiene sentido y hasta en sus manifestaciones más pequeñas.

Cuando os hablo estas cosas, muchos piensan que éstas son imposibles, como en los cuentos de “Las 1001 noches”. Por ejemplo, yo frecuentemente converso con las moscas, y si os cuento lo que hablo con éstas, y esto se os verá de los cuentos de “Las mil y una noches”. Alguna mosca se posa sobre mi mano, por ejemplo, y comienza a arreglarse, como alguna muchacha que espera a su bien amado. Yo la miro y encuentro que está vestida como una dama moderna. Si no tiene ningún interés, ella comienza a morder. Si tiene interés, ella comienza a acariciar su probóscide y arreglarse. Le pregunto: ¿Qué estás haciendo? – He pisado sobre un lugar bonito y ahora quiero alegrarme del mundo de Dios. Cuando os digo que yo converso con las moscas, esto se os ve extraño, pero si os digo que la mosca puede enamorarse de un elefante, ¿me creeréis? ¿Por qué no creer? Cuando alguna mosca se posa a la espalda de un elefante y él la lleva todo el día de un lugar a otro, ¿no representan éstos, comportamientos amistosos verdaderos? El elefante le dice: “Tú puedes permanecer en mi espalda tanto como quieras, y yo, pues, puedo llevarte no solo a ti sino ya todo tu linaje”. Como veis, el elefante ama a esta mosca. Más adelante yo sigo mi conversación con la mosca. Le pregunto: ¿Quieres algo? Ella, pues, se arregla. Tomo entonces en un palito un poco de miel y le doy a la mosca. Ella se alegra, come un poco y sonríe. Cuando se alimenta bien, le digo: “Venga, ahora vete a tu hogar y lleva muchos saludos de aquel que te dio un banquete”. Ella se arregla el traje, se aliña y vuela. ¿Cómo pensáis, es esto una ilusión o es un hecho real? Yo he hecho una serie de pruebas con las moscas y he llegado a logros, he logrado despertar la conciencia de alguna de ellas y entrar en conversación con ella. Verdaderamente, la mosca no puede ser tan prudente y consciente como el hombre, pero según el nivel de su desarrollo, según su cabecita pequeñita, y ella puede despertarse y entrar en conexión con seres más elevados que ella. Después de esto yo comienzo a acariciarla ligeramente por las alitas, y ella se deja, no huye. Si llega a concientizar, sin embargo, lo que pienso a hacer con ella, ella está lista de huir.

En la misma posición puede caer y el hombre con respecto a algún ser superior, avanzado en su desarrollo. Si os posáis en la mano de algún ser superior, razonable y más avanzado que vosotros, de la misma manera y éste os acariciará, os dará un poco de mielecita, y entre vosotros se creará una conexión, ataréis amistad. Después de esto este ser dirá: “¡Venga, llevad ahora muchos saludos!” ¿Podéis ofenderse de esto? Cada día se hacen tales pruebas. Como observo a la mosquita pequeña, encuentro que su amor es desinteresado. Ella no ve mi imagen, pero se pasea por mi piel, sigue lo que sale de ahí, arregla su traje y finalmente vuela contenta y dispuesta. Esto, exactamente, es lo bello y lo comprensible en la vida.

Y así, cada uno de vosotros debe guardar lo bonito y lo bello en su alma, porque solo a través de ella él tiene posibilidad de desarrollarse. Solo de esta manera vosotros podréis utilizar los bienes que Dios os ha dado. Cuando se habla de lo nuevo, no es cuestión de que la gente se critique, que rechacen unos u otros sistemas filosóficos y religiosos. Que todo lo viejo se quede, pero que se acepte y lo nuevo que ahora viene en el mundo. Si es cuestión de críticas, la gente y hasta hoy sufre por éstas. Es bueno que el hombre critique, pero de cien errores él debe ver solo uno. A cada cien errores deben oírse mil palabras buenas. En la Escritura se dice que el Amor no ve los errores. El que ama, él no ve los errores. Dios, en Su Amor Ilimitado, no ve los errores de la gente. Él ve solo sus lados buenos y siempre les impulsa hacia adelante y solo hacia adelante. Que ande hacia adelante, este es el ahínco interno del alma humana.

Ahora, a todos los que estáis presentes aquí, digo: ¡Id a llamar a vuestro marido, y para la siguiente vez venid aquí!

Dos regalos – Palabras del Maestro Beinsá Dunó

Susunod Na Artikulo