Dharma Philosophy of Behaviour , ni Annie Besant

  • 2013
Itago ang talahanayan ng mga nilalaman 1 KABANATA 1 2 ANG KAHALAGAHAN 3 KABANATA 2 4 ANG KAHALAGAHAN (Ika-2 bahagi) 5 KABANATA 3 6 ANG EOLOLUSYON 7 Dharma "Pilosopiya ng Pag-uugali", ni Annie Besant

KABANATA 1

Ang mga pagkakaiba-iba

Sa pamamagitan ng pagpapalabas, sunud-sunod, ang mga bansa sa mundo, binibigyan ng Diyos ang bawat isa - isang espesyal na salita - ang salitang dapat sabihin sa mundo, ang partikular na salita na nagmula sa Walang Hanggan at dapat ipahayag ng bawat isa. Ang pagtingin sa kasaysayan ng mga bansa, maaari nating maramdaman ang salitang ito na sumasalamin, na nanggagaling sa kolektibong bibig ng mga tao, binibigkas sa kanilang mga aksyon, ambag ng taong ito sa perpekto at perpektong sangkatauhan. Para sa sinaunang Egypt, ang salita ay Relihiyon; para sa Persia, ang salita ay Kalinisan; para sa Caldea, ang salita ay Agham; para sa Greece, ito ay Kagandahan; para sa Roma, Batas; para sa India, sa wakas, ang pinakadakila sa lahat, ang Walang Hanggan ay nagbibigay ng isang salita na nagbubuod sa lahat ng iba pa - ang salitang DHARMA - Narito ang dapat sabihin ng India sa mundo. Ngunit hindi natin mailalarawan ang salitang ito na makabuluhan, napakahusay para sa kapangyarihan na nilalaman nito, nang hindi yumukod sa ating mga paa. ng isa na pinakamataas na personipikasyon ng Dharma na nakita ng mundo; nang walang pagyuko sa Bhishma, ang anak na lalaki ni Ganga, ang bravest incarnation of Duty. Bumalik ka sa akin sandali limang libong taon na ang nakalilipas at makita ang bayani na ito, na nakahiga sa kanyang kama ng mga arrow sa battlefield ng Kurukshetra. Doon ay mayroon siyang Kamatayan sa tseke hanggang sa oras na tunog ng kanais-nais na oras. Natagpuan namin ang maraming mga pinatay na mandirigma, bundok ng mga elepante at patay na kabayo. Sa aming paraan kami ay natitisod sa libing na mga pyres at isang malaking bilang ng mga sandata at nabasag na mga kotse. Narating namin ang pinalawig na bayani sa kanyang kama ng mga arrow, na tinusok ng daan-daang mga ito at pinatong ang kanyang ulo sa isang unan ng mga arrow, dahil tinanggihan niya ang malambot na unan na unan Huwag tumanggap ng higit sa arrow unan na inihanda ni Arjuna. Ang Bhishma, isang papuri sa Dharma, bata pa, para sa pagmamahal ng kanyang ama, para sa pag-ibig ng tungkulin sa filial, ay gumawa ng isang mahusay na panata: na ang pagtalikod sa buhay pamilya at ang korona para sa pagtupad ng kalooban ng kanyang ama at nasiyahan ang magulang ng Puso at Shantanu, sa kanyang pagpapala, binigyan siya ng isang kahanga-hangang pabor: na ang kamatayan ay hindi makarating sa kanya Higit pa sa kanyang pagtawag at sa oras na pumayag siyang mamatay. Kapag nahulog ang Bhishma, ang araw ay nasa timog na pagtanggi nito at ang istasyon ay hindi kaaya-aya sa pagkamatay ng isang tao na hindi dapat bumalik. Kaya't ginamit niya ang kapangyarihang ibinigay sa kanya ng kanyang ama at tinanggihan ang kamatayan hanggang sa dumating ang araw upang buksan ang daan para sa walang hanggang kapayapaan at pagpapalaya. Napahaba doon nang maraming araw, na martir para sa kanyang mga sugat, pinahirapan ng pagdurusa ng walang silbing katawan na nagsisilbing isang damit, nakita niya ang maraming Rishis na lumapit sa kanya, sa mga huling hari ng Aryan. Dumating din si Shri Krishna upang makita ang tapat na mandirigma. Dumating ang limang prinsipe, mga anak ni Pandu, ang mga nagwagi sa dakilang digmaan. Lahat ng luha ay naliligo sa paligid ng Bhishma at sumamba sa kanya, na puno ng pagnanais na matanggap ang kanyang mga turo. Ang bayani na ang mga labi ng Diyos ay dumating upang magsalita sa bayani na ito sa sobrang malupit na paghihirap. Pinalaya niya siya mula sa lagnat, ipinagkaloob sa kanya ang natitirang bahagi ng katawan, kasakiman ng espiritu at panloob na kalmado at pagkatapos ay inutusan siyang turuan ang mundo kahulugan ng Dharma, na palaging itinuro sa kanya sa kanyang buhay, na hindi siya naghihiwalay sa landas ng matuwid, na bilang isang anak, siya Si Ncipe o negosyante, siya ay palaging sumunod sa makitid na landas. Ang mga nakapaligid sa kanya ay nagtanong para sa kanyang mga aralin at tinanong siya ni Vasudeva na pag-usapan ang tungkol sa Dharma, dahil karapat-dapat na turuan siya ni Bhishma (Mahabarata, Shanti Parva, 54). Pagkatapos ay lumapit sa kanya ang mga anak na lalaki ni Pandu, na nasa kanyang ulo ang kanyang nakatatandang kapatid na si Yudhisthira, pinuno ng mga mandirigma na nasugatan ang Bhishma sa mga mortal na suntok. Si Yu dhisthira ay natatakot na lumapit at magtanong, na iniisip na ang kanyang sarili ang mga arrow ang nagpaputok dahil sa kadahilanang siya ang may pananagutan sa dugo ng kanyang panganay at hindi ito maginhawang humiling ng kanyang mga turo Anzas Nakakakita siya ng pag-aalangan, si Bhishma, na may balanseng espiritu, ay palaging sumunod sa mahirap na landas ng tungkulin nang hindi naghihiwalay sa kanan o kaliwa, binanggit ang mga di malilimutang mga salita: Kung ang tungkulin ng Brahmins ay ang pagsasanay sa kawanggawa, pag-aaral at pagsisisi, ang tungkulin ng Kchatriyas ay isakripisyo ang kanilang katawan sa pakikipaglaban. Ang isang Kchatriya ay dapat ihiwalay ang kanyang mga magulang, lolo at lola, kapatid, preceptor, kamag-anak at mga kaalyado na dumating upang ipakita ang isang labanan para sa isang hindi makatarungang dahilan. Ganyan ang tungkulin na minarkahan, oh Keshava. Ang isang Kchatriya na nakakaalam ng kanyang tungkulin, ay immolates sa labanan kahit na ang kanyang sariling mga tagasunod kung lumilitaw silang puno ng kasalanan at concupiskence at nakalimutan ang kanilang mga panunumpa. Tanungin mo ako, anak, nang walang "takot." Pagkatapos, tulad ng Vasudeva, na nakikipag-usap sa Bhishma, ay kinikilala ang karapatang magsalita bilang isang guro, siya, na tinutugunan ang mga prinsipe na siya rin, inilantad ang mga kinakailangang katangian sa mga nais na humingi ng paglilinaw sa problema sa Dharma. Nawa ang anak ni Pándu, pinagkalooban ng katalinuhan, may-ari ng kanyang sarili, sa lalong madaling panahon magpatawad, sa espiritu, masigla at masipag, magtanong sa akin. Na ang anak ni Pándu, na palagi, sa pamamagitan ng kanyang mabuting tanggapan, ay pinarangalan ang mga tao ng kanyang pamilya, ang kanyang mga panauhin, ang kanyang mga alipin at ang mga umaasa sa kanya, ay nagtatanong sa akin. Na ang anak na lalaki ni Pándu kung kanino ang katotohanan, kawanggawa, pagsisisi, kabayanihan, tamis, kasanayan at kawalang-takot, magtanong sa akin ng mga katanungan ”(Ibid. § 55.) Ito ang ilan sa mga katangiang nagpapakilala sa tao Gusto kong maunawaan ang mga hiwaga ni Dharma. Ito ang mga katangiang dapat mong subukang mapalago sa amin upang maunawaan ang mga turo, na maging karapat-dapat na humiling sa kanila. Pagkatapos ay nagsimula ang kahanga-hangang pagsasalita na iyon, nang walang pantay sa mga diskurso ng mundo. Inilahad niya ang mga tungkulin ng mga hari at vassal, sa bawat kategorya ng mga kalalakihan, iba't ibang tungkulin at naaayon sa bawat panahon ng ebolusyon. Lahat ng dapat mong malaman ang mahusay na pagsasalita at pag-aralan ito hindi para sa kagandahang pampanitikan, kundi para sa kagandahang-asal nito. Kung masusunod lamang natin ang landas na iginuhit sa atin ng Bhishma, gaano kabilis ang ating ebolusyon! Paano nakikita ng India ang bukang-liwayway ng pagtubos nito! Ang moralidad, isang bagay na malapit sa Dharma at hindi maiintindihan nang hindi nalalaman kung ano ang ibig sabihin ni Dharma, para sa ilan, isang napaka-simpleng bagay. Totoo ito na nakikita sa malawak na stroke. Mabuti at masama, sa mga ordinaryong kilos ng buhay, ay pinino sa isang malinaw, simple at tuwid na paraan. Para sa maliit na nakabukas na tao, para sa makitid na katalinuhan, para sa hindi magandang edukasyon, ang moralidad ay tila madaling matukoy. Ngunit para sa mga may malalim na kaalaman at mataas na katalinuhan, para sa mga taong umunlad patungo sa mas mataas na antas ng lahi ng tao, para sa mga nais na maunawaan ang mga misteryo, ang moralidad ay isang napakahirap na bagay. "Ang moralidad ay napaka banayad, " sabi ni Prinsipe Yudhisthira, na tinawag upang malutas ang problema ng kasal ni Krishna sa limang anak ni Pandu. Isang mas mataas na awtoridad kaysa sa prinsipe ang nagsalita tungkol sa paghihirap na ito. Si Shri Krishna, ang Avatar, sa kanyang talumpati sa larangan ng digmaan ng Kurukshetra, ay nagsalita nang tumpak sa kahirapan na mayroon siya sa pag-alam kung paano kumilos. Narito ang kanyang mga salita:

"Ano ang aksyon? Ano ang hindi pag-asa? Sa puntong ito ang parehong matalino ay nalilito. Kinakailangan upang makilala ang pagkilos - makilala ang hindi kilalang aksyon - makilala ang pagkabulok. Mahiwaga ay ang landas ng aksyon ”(Bhagavad Gita, IV, 16-17.) Nakapagtataka ang landas ng aksyon. Mahiwaga, dahil ang moralidad ay hindi tulad ng mga simpleng espiritu na pinaniniwalaan, isa at walang saysay para sa lahat, dahil nagbabago ito sa bawat isa sa Dharma. Ano ang para sa isa ay mabuti, para sa isa pang masama at kabaligtaran. Ang moralidad ay isang indibidwal na bagay; nakasalalay ito sa Dharma ng tao na kumikilos at hindi sa kung minsan ay tinatawag na ganap na mabuti at masama. Walang ganap sa isang uniberso na napapailalim sa iba't ibang mga kondisyon. Ang mabuti at kasamaan ay kamag-anak at dapat ay hinuhusgahan ng medyo sa indibidwal at sa kanyang mga tungkulin. Iyon ang dahilan kung bakit ang pinakadakila sa lahat ng sinabi ng Masters tungkol sa Dharma at ito ang gagabay sa amin sa aming libot na martsa: Mas mahusay na ang sariling Dharma, kahit na walang karapat-dapat, kaysa sa Dharma ng isa pa, kahit na ito ay mahusay na natutupad. Ang pagkamatay na natagpuan kapag tinutupad ang isang Dharma ng isang tao ay higit na halaga. Ang Dharma ng isa pa ay napuno ng mga panganib (Ibid, III, 35.) Inulit niya ang kaisipang ito sa pagtatapos ng kanyang walang kamatayang pagsasalita at pagkatapos ay sinabi, binabago ang mga termino upang makapagdulot ng bagong ilaw sa bagay na ito: Ang Dharma mismo ay nagkakahalaga ng higit pa, kahit na walang karapat-dapat, kaysa sa Dharma ng isa pang mahusay na nagawa. Siya na umaayon sa Karma na ipinahiwatig ng kanyang sariling kalikasan, ay hindi inilalantad ang kanyang sarili sa kasalanan (Ibid, XVIII, 47), - Paunlarin ang mga turong ito dito nang higit pa at matukoy para sa amin ng sunud-sunod na Dharma ng apat na mahusay na castes. Ang parehong mga term na ginagamit niya ay nagbibigay sa amin ng kahulugan ng salitang ito na sa sandaling ito ay isinalin ng Tungkulin, tulad ng Batas o Relihiyon. Ibig sabihin nito ang lahat at higit pa, dahil ang kahulugan nito ay mas malalim at mas malawak kaysa sa lahat ng ipinahayag ng mga salitang iyon. Tingnan natin ang mga salita ni Shri Krishna tungkol sa Dharma ng apat na castes: ang Karmas ng Brahmins ng Kchatriyas, ang Vaishyas at ang mga Shudras. Oh Parantapa! sila ay "ipinamahagi ayon sa mga baril na ipinanganak ng kanilang iba't ibang mga natures". Ang katahimikan, imperyo sa kanyang sarili, pagiging austerity, kadalisayan, kahanda sa kapatawaran, pati na rin ang katuwiran, karunungan, kaalaman, paniniwala sa Diyos, ay ang Karma ni Brahman, na ipinanganak ng kanyang sariling kalikasan. Ang tapang, kamahalan, katatagan, kasanayan, kawalang-ingat na gumagawa ng pagtakas na hindi kilalang kilala, ang pagkabukas-palad, mga katangian ng dominante sa labanan ay ang Karma ng Kchatriya. Ipinanganak ng kanyang sariling kalikasan. Ang agrikultura, grazing at commerce ay ang Karma ng Vashya, na ipinanganak ng sariling kalikasan. Ang pagkilos bilang isang server ay ang Karma ng Shudra, na ipinanganak ng kanyang sariling kalikasan. Nakakamit ng tao ang pagiging perpekto sa pamamagitan ng paglalapat ng bawat isa sa kanyang sariling Karma. Sinabi niya kaagad: Ito ay mas mahusay ang Dharma mismo, kahit na walang karapat-dapat, kaysa sa Dharma ng isa pang mahusay na nagawa. Siya na umaayon kay Karma na ipinahiwatig ng kanyang sariling kalikasan ay hindi nalantad sa kasalanan. Tingnan kung paano kinuha ang dalawang salitang Dharma at Karma para sa bawat isa. Binibigyan nila kami ng susi na makakatulong sa amin na malutas ang aming problema. Hayaan mo munang bigyan kita ng isang bahagyang kahulugan ng Dharma. Hindi ko malinaw na bibigyan ka ng kumpletong kahulugan nang sabay-sabay. Bibigyan kita ng unang kalahati at isasangguni ko ang pangalawa sa oportunidad nito. Ang unang kalahati ay ito: Ang Dharma ay ang panloob na likas na naabot, sa bawat tao ng isang tiyak na "antas ng pag-unlad at pamumulaklak." Ang panloob na kalikasan na ito ay kung ano ang humuhubog sa panlabas na buhay, na ipinapahayag ng mga saloobin, salita at kilos at kung saan inilagay ang pisikal na kapanganakan sa isang kanais-nais na kapaligiran para sa paglaki nito. Ang unang bagay na maunawaan nang mabuti ay ang Dharma ay hindi isang bagay sa labas tulad ng batas, birtud, relihiyon o katarungan. Ito ay batas ng buhay na bubuo at modelo sa sarili nitong imahe lahat ng panlabas dito. Upang subukang mapuksa ang mahirap at abstruse na isyu, hahatiin ko ito sa tatlong pangunahing bahagi. Una, ang mga pagkakaiba-iba, dahil ang mga kalalakihan ay may iba't ibang Dharmas. Sa talatang binanggit sa itaas, ang pagbanggit ay ginawa ng apat na pangunahing klase. Ang isang mas malapit na pagsusuri ay nagpapakita sa amin na ang bawat indibidwal ay may sariling Dharma. Paano maiintindihan kung ano ito dapat? Maliban kung nauunawaan natin ang ilang kalakal ng mga pagkakaiba, kung ano ang nagawa sa kanila, ang kanilang raison d'être, ang kahulugan na ibinibigay natin sa mga pagkakaiba sa salita; maliban kung naiintindihan niya kung paano ipinapakita ng bawat tao sa pamamagitan ng kanyang mga iniisip, salita at kilos ang antas na naabot niya; Maliban kung nauunawaan natin ang lahat ng ito, hindi natin maiintindihan ang Dharma. Pangalawa, pag-usapan natin ang tungkol sa ebolusyon dahil kailangan nating sundin ang mga pagkakaiba-iba nito sa ebolusyon. Sa wakas, dapat nating harapin ang problema ng mabuti at masama dahil ang pag-aaral ay humahantong sa atin upang sagutin ang katanungang ito: Paano dapat kumilos ang isang tao sa buhay? Walang saysay na hilingin sa iyo na sundin mo ako sa isang pag-iisip ng isang mahirap na kalikasan kung, dahil dito, hindi natin dapat isagawa ang kaalaman na nakuha at magsikap na mabuhay ayon sa Dharma, sa gayon ipinakikita sa mundo kung ano ang ituro ng India na ituro.

KABANATA 2

Ang mga pagkakaiba-iba (ika-2 bahagi)

Ano ang pagiging perpekto ng isang uniberso? Alamin natin ang ideya ng Universe at tanungin ang ating sarili kung ano ang naiintindihan natin sa salitang ito. Kami ay upang tukuyin ito tulad nito: ito ay isang napakalawak na bilang ng mga hiwalay na mga bagay na nagtutulungan nang higit pa o mas kaunting pagkakaisa. Ang pagkakaiba-iba ay ang "tonic" na tala ng sansinukob, at gayon din ang yunit ay ang Non-Manifested, ng Unconditional, ng Isa na walang pantay. Ang pagkakaiba-iba ay ang "tonic" ng ipinahayag at kondisyon, ito ay bunga ng kalooban na magparami. Kapag ang isang Uniberso ay dapat magsimulang umiiral, sinasabing ang Una, Walang Hanggan, Hindi Makatutulong na Sanhi, imposible na makilala at banayad na sanhi ng kanyang ilaw na lumitaw sa pamamagitan ng birtud ng sariling kagustuhan. Ano ang ibig sabihin ng radiation na ito kay Herself, walang mangahas na hulaan ito; ngunit kung ano ang ibig sabihin nito, pinag-aralan sa yugto na nagtatanghal sa atin, maiisip natin ito sa ilang sukat. Lumilitaw si Ishvara. Ngunit kapag siya ay lilitaw, Siya ay kasangkot sa belo ng Máya. Ganito ang dalawang aspeto ng Kataas-taasang Nagpapakita. Maraming mga salita ang ginamit upang maipahayag ang pangunahing saligang ito ng mga magkasalungat: Ishvara at Máya, Sat at Asat, Realidad at Unreality, Espiritu at bagay, Buhay at Form. Narito ang mga salita na ginagamit namin ang aming hindi sapat na wika upang ipahayag kung ano ang maaaring maiintindihan ng aming mga saloobin. Masasabi lamang natin: "Ito ang turo ng Wise at mapagpakumbabang ulitin natin ito." Ishvara at Máya. Ano ang dapat maging Universe? - Ang imahe ni Ishvara ay sumasalamin sa Maya, ang tapat na imahe na ipinakita ko sa partikular na uniberso na ang oras ng kapanganakan ay tumunog. Ang kanyang imahe, ngunit limitado, napapailalim sa mga kondisyon, sa pamamagitan ng Mismo, ay kung ano ang dapat ipakita ng uniberso ng perpektong. Ngunit paano kung ano ang limitado at bahagyang maaaring mag-alok ng imahe ni Ishvara? Para sa pagdami ng mga partido na nagtitipon ng kanilang trabaho sa isang maayos na buo. Ang walang katapusang iba't ibang mga pagkakaiba at ang kanilang maraming mga kondisyon ay magpapahayag ng batas ng banal na pag-iisip, hanggang sa ang pag-iisip na ito ay natagpuan ang pormula nito sa kabuuan ng uniberso na ginawang perpekto. Dapat mong subukang tingnan kung ano ang maaaring sabihin nito. Tingnan nating magkasama upang maunawaan. Naiisip ni Ishvara ang tungkol sa Kagandahan. Kaagad ang kanyang kakila-kilabot na enerhiya, makapangyarihan at nagbubunga, lumapit kay Maya at nagbago sa kanya sa maraming paraan sa tawag na maganda. Hinahawakan nito ang hindi kanais-nais na bagay, tubig, halimbawa at tubig ay tumatagal ng isang milyong anyo ng kagandahan. Nakita namin ang isa sa mga ito sa malawak na ibabaw ng kalmado at kalmado na Karagatan na walang pagyanig ng hangin at ang malalim na dibdib ay sumasalamin sa kalangitan. Ang isa pang anyo ng Kagandahan ay inaalok sa amin kung, sa salpok ng hangin, nangyayari ang mga alon sa mga alon, kalaliman sa kailaliman, hanggang sa ang buong katawan ng tubig ay kakila-kilabot sa galit at kamahalan. Pagkatapos ay lilitaw ang isang bagong anyo ng Kagandahan. Ang mga galit na galit at sparkling na tubig ay kumalma, at ang Karagatan ay nagtatanghal ng maraming libong mga undulations na nagliliyab at naglalaro sa ilaw ng buwan, mula sa kung saan sinira ang mga sinag at pabalikin ang mga sinag sa libu-libong mga sparks at nagbibigay din ito sa amin ng isang ideya ng ibig sabihin ng Kagandahan. Pagkatapos ay pagninilayan natin ang Karagatan na ang abot-tanaw ay hindi naglilimita sa anumang lupain at kung saan ang malawak na lawak ay walang nakakagambala, o sa baybayin nakikita natin ang mga alon na dumarating sa ating mga paa. Sa tuwing binabago ng dagat ang kalagayan nito, ang mga alon ay nagpapahiwatig ng isang bagong pag-iisip ng Kagandahang ipinahayag ng alpine lawa sa kawalang-kilos at katahimikan ng mapayapang ibabaw nito; sa pamamagitan ng stream na tumalon mula sa bato hanggang sa bato; sa pamamagitan ng agos na natutunaw sa libu-libong mga patak na nagbabalik sa sikat ng araw sa lahat ng mga tono ng bahaghari. Mula sa tubig sa ilalim ng lahat ng mga aspeto at lahat ng mga anyo nito mula sa nabalisa na Karagatang hanggang sa yelo ng yelo; Mula sa mga uling at ulap hanggang sa mga ulap ng maliliwanag na kulay, ang pag-iisip ng kagandahang inilalarawan ni Ishvara ay lumitaw nang lumabas ang salita nito. Kung iniwan natin ang tubig, nakita namin ang iba pang mga saloobin ng Kagandahan sa pinong pag-akyat na halaman at ang maliliwanag na kulay na muling lumitaw, sa mga halaman: mas malakas, sa matatag na oak at sa madilim na kagubatan kalaliman Ang mga bagong saloobin ng Kagandahan ay dumating sa amin mula sa mga taluktok ng mga bundok, mula sa undulating sheet hanggang sa hindi mabilang na mga lambak kung saan ang lupain ay tila hiniling ng mga bagong posibilidad ng pagkakaroon, mula sa disyerto ng disyerto, ng mga halaman ng mga parang. Hindi ba tayo naghihiwalay sa mundo? Ang teleskopyo ay nagtatanghal sa amin ng kagandahan ng napakaraming mga araw, na inilulunsad at nabubulok sa kalaliman ng kalawakan. Ang mikroskopyo naman ay nakakakita sa aming mga kamangha-manghang mga hitsura, ang mga kagandahan ng walang hanggan na maliit habang ang teleskopyo ay nagpapakita ng mga walang hanggan na malaki. Ang isang bagong pinto ay bubukas para sa amin at hinahayaan kaming pagninilay ang Kagandahan. Sa paligid sa amin ay may milyon-milyong at milyon-milyong mga bagay na lahat ay may kagandahan. Ang biyaya ng hayop, ang lakas ng lalaki, ang malambot na kagandahan ng mga kababaihan, ang mga dimples ng nakakatawa na bata, ang lahat ng ito ay nagbibigay sa atin ng ideya kung ano ang pag-iisip ng Kagandahang nasa espiritu mula sa Ishvara. Sa ganitong paraan mauunawaan natin kung paano pinalalaki ng kanyang pag-iisip ang kaluwalhatian sa napakaraming mga form kapag nagsasalita siya sa kagandahan sa mundo. Ito ay magiging pareho para sa Lakas, Enerhiya, Harmony, Music, atbp. atbp. Naiintindihan mo ngayon kung bakit kinakailangan ang iba't-ibang: sapagkat walang limitadong bagay na maaaring ganap na ipahayag kung ano ito, sapagkat walang limitadong porma ay sapat upang maipahayag ito. Ngunit habang ang bawat form ay umabot sa pagiging perpekto sa genre nito, lahat sila ay nagtitipon upang ibunyag ito sa bahagyang. Ang pagiging perpekto ng Uniberso ay, samakatuwid, ang pagiging perpekto sa iba't-ibang at sa pagkakaisa ng mga bahagi. Kapag naunawaan ito, nagsisimula nating makita na ang Uniberso ay hindi makakamit ang pagiging perpekto nang walang bawat bahagi na naglalaro ng espesyal na papel nito at ganap na nabuo ang bahagi ng buhay na pagmamay-ari nito. Kung ang kagubatan ay inilaan upang gayahin ang tubig o lupa, ang ilan ay mawawalan ng kanilang mga ganda nang hindi nakuha ang iba. Ang pagiging perpekto ng katawan ay hindi nagreresulta mula sa bawat cell na nagdadala ng misyon ng isa pang cell, ngunit ang bawat isa ay ganap na tumutupad ng sariling mga pag-andar. Mayroon kaming utak, baga, puso, digestive organ. Kung sinubukan ng utak na gawin ang gawain ng puso, o kung sinubukan ng baga na digest ang pagkain, ang katawan ay tiyak na nasa isang malungkot na estado. Ang kalusugan ng katawan ay tinitiyak ng katotohanan na ang bawat organ ay nagsasagawa ng sariling mga pag-andar. Naunawaan natin na, sa paglalahad ng uniberso, dapat sundin ng bawat bahagi ang landas na iginuhit ng batas na namamahala sa kanilang sariling buhay. Ang imahe ni Ishvara sa kalikasan ay hindi magiging perpekto, habang ang bawat bahagi ay hindi kumpleto sa sarili at sa mga kaugnayan nito sa iba. Paano ipinanganak ang mga hindi mabilang na pagkakaiba na ito? Paano sila nagkakaroon? Ano ang mga relasyon ng Uniberso, umuusbong bilang isang buo sa mga bahagi, kung ang bawat isa ay nagbabago sa isang partikular na linya? Sinasabi na si Ishavara, na nagpapahiwatig ng kanyang sarili sa ilalim ng kanyang aspeto ng Prakriti, ay nagpapakita ng tatlong katangian: Sattva, Rajas at Tamas. Ang mga salitang ito ay walang katumbas sa Ingles. Hindi sila maaaring isinalin nang kasiya-siya. Gayunpaman, sa sandaling ito, maaari kong isalin ang Tamas sa pamamagitan ng pagkawalang-kilos, ang kalidad na, bilang kabaligtaran sa paggalaw, ay nagbibigay ng katatagan. Ang Rajas ay ang kalidad ng enerhiya at paggalaw. Ang salita na nagbibigay kay Sattva ng pinakamagandang ideya ay pagkakasuwato, ang kalidad ng kung ano ang nagiging sanhi ng kasiyahan, ang pagkakaroon nito ay nagmula sa pagkakasuwato at ito lamang ang makakapagbigay nito. Nakita namin kaagad na ang tatlong Gunas na ito ay binago sa pitong magkakaibang paraan, na sumusunod sa ilang paraan pitong magagaling na direksyon at manganak sa hindi mabilang na mga kumbinasyon. Binabanggit ng bawat relihiyon ang pitong dibisyong ito at inihahayag ang pagkakaroon nito. Sa relihiyong Hindu ito ay kinakatawan ng limang magagaling na elemento at ang dalawang higit na nakatataas, na ang pitong Purushas na sinasalita ni Manú. Ang tatlong Gunas ay pinagsama at hatiin, na laging bumubuo
Kaming mga malalaking grupo, mula sa kung saan sila ay ipinanganak ng iba't ibang mga kumbinasyon, isang kawalang-hanggan ng mga bagay. Tandaan na sa bawat isa sa kanila, ang bawat isa sa mga katangian ay kinakatawan sa isang variable na degree na isinumite sa isa sa pitong mahusay na uri ng mga pagbabago. Ang unang pagkakaiba na ito, na ipinadala ng isang nakaraang Uniberso dahil ang isang mundo ay nauugnay sa ibang mundo at isang Uniberso sa ibang Uniberso ang humahantong sa amin upang mapatunayan na ang agos ng buhay ay nahahati at nahahati sa pagkahulog sa usapin, hanggang, sa paghahanap ng pag-iwas sa malaking bilog, hakbang pabalik sa sarili. Nagsisimula ang Ebolusyon, kapag nagbabago ng direksyon, ang alon ng buhay ay nagsisimula upang bumalik sa Ishvara. Ang nauna nang panahon ay ang pagsangkot, kung saan ang buhay ay halo-halong, may bagay. Sa ebolusyon, nabubuhay ang buhay ng mga kasanayan na nasa loob nito. Upang quote si Manu, masasabi nating inilagay ni Ishvara ang Kanyang binhi sa mahusay na tubig. Ang buhay na ibinigay ni Ishvara ay hindi isang binuo na buhay, ngunit isang buhay na madaling kapitan ng kaunlaran. Ang lahat ay nagsisimula sa umiiral na sa mikrobyo. Ibinigay ng ama ang kanyang buhay sa pag-aanak ng anak. Ang punong ito ng buhay ay lumalakad sa pamamagitan ng isang libong mga kumbinasyon hanggang sa dumating ang kapanganakan; mamaya, ang mga taon ay sumunod sa isa't isa - sa pamamagitan ng pagkabata, kabataan at pagiging birtud hanggang sa maabot ang edad na at ang imahe ng ama ay matatagpuan sa anak na lalaki. Gayundin, ang Amang Walang Hanggan ay nagbibigay buhay habang inilalagay niya ang binhi sa dibdib ng bagay; Ngunit ito ay isang buhay na hindi pa umuusbong. Sinimulan na ng mikrobyo ang pag-akyat nito, na dumadaan sa sunud-sunod na mga yugto ng pag-iral na unti-unti itong ipinahayag. Kapag pinag-aaralan ang Uniberso, nakikita natin na ang mga lahi na natagpuan dito ay binubuo ng mga pagkakaiba sa edad. Ito ay isang punto na interes sa aming problema. Ang mundo ay dinala sa kasalukuyang kalagayan nito sa pamamagitan ng kabutihan ng isang malikhaing salita. Ito ay dahan-dahan at dahan-dahan at sa pamamagitan ng matagal na pagninilay habang ginawa ni Brahma ang mundo. Ang mga buhay na anyo ay lumitaw nang isa-isa. Isa-isa pa ay nahasik ang mga binhi ng buhay. Kumuha ng anumang Uniberso, sa isang naibigay na oras at makikita mo na ang naturang Uniberso, ay naging pangunahing kadahilanan ng Oras nito. Ang edad ng pagbuo ng mikrobyo ay matukoy ang antas na naabot ng mikrobyo. Sa isang Uniberso ay may sabay na mga mikrobyo ng iba't ibang edad at hindi pantay na binuo. May mga mikrobyo na mas bata kaysa sa mineral, na bumubuo sa tinatawag na mga elemental na kaharian. Ang pagbuo ng mga mikrobyo na tinatawag na mineral na kaharian, ay mas matanda kaysa sa mga iyon. Ang mga umuusbong sa kaharian ng gulay, ay mas matanda kaysa sa mga mineral; iyon ay, mayroon silang mas matagal na ebolusyonaryong nakaraan sa likod nila. Ang mga hayop ay mikrobyo ng isang mas higit na nakaraan at ang mga mikrobyo na tinawag nating sangkatauhan ay may higit na higit na nakaraan kaysa sa lahat. Ang bawat mahusay na klase ay nakikilala sa edad nito. Ang parehong sa isang tao, hiwalay at indibidwal na buhay (nauunawaan, hindi mahalagang buhay, ngunit ang indibidwal at hiwalay na buhay) ay naiiba sa ibang tao. Naiiba kami sa edad ng aming mga indibidwal na pag-iral, dahil naiiba kami sa edad ng aming mga pisikal na katawan. Ang buhay ay isa, isa sa lahat, ngunit ito ay kasangkot sa iba't ibang oras, na isinasaalang-alang ang panimulang punto na ibinigay sa mikrobyo na lumalaki. Kinakailangan na maunawaan nang mabuti ang ideyang ito. Kapag natapos ang isang uniberso, may mga entidad dito na umabot sa iba't ibang antas ng pag-unlad. Nasabi ko na na ang isang mundo ay nauugnay sa ibang mundo at isang Uniberso sa ibang Uniberso. Ang ilang mga yunit ay sa simula sa isang panahon ng maliit na advanced na ebolusyon; ang iba pa, napakalapit sa sandaling ang kanilang budhi ay magpapalawak sa Diyos. Sa Unibersidad na ito ay magkakaroon ng pagtatapos ng panahon ng pagkakaroon nito, ang lahat ng mga pagkakaiba sa paglaki na nagreresulta mula sa mga pagkakaiba sa edad. May iisang buhay sa lahat; ngunit ang antas ng pag-unlad ng isang partikular na buhay ay nakasalalay sa oras mula nang magsimula itong mag-isa nang hiwalay. Hinawakan natin dito ang pinakadulo ng ating problema, isang solong walang kamatayan, walang hanggan, walang hanggan na buhay para sa pinagmulan at pagtatapos nito. Tanging ang buhay na ito ay naipakita kasunod ng iba't ibang mga antas ng ebolusyon, iba't ibang mga panahon ng pag-unlad. Ang likas na mga kasanayan ay nagpapakita ng higit pa o mas kaunti at proporsyonal sa edad ng hiwalay na buhay. Ganito ang dalawang puntos na dapat maunawaan at maaari mong agad na matugunan ang pangalawang bahagi ng kahulugan ng Dharma. Maaari natin itong tukuyin bilang: "ang panloob na likas na katangian ng isang bahay sa isang sandali ng ebolusyon at ang batas na namamahala sa susunod na panahon kung saan papasok ang pag-unlad nito", kalikasan sa puntong naabot ng pag-unlad, kasama ang batas na humahantong sa panahon ng pag-unlad na susunod. Tinutukoy ng kalikasan mismo ang antas ng ebolusyon na nakamit. Pagkatapos ay darating ang mga kondisyon kung saan ang karagdagang pag-unlad ng ebolusyon nito ay nasasakop. Ilagay ang dalawang ideya na ito at maiintindihan mo kung bakit ang aming sariling Dharma ay ang tanging landas na hahantong sa pagiging perpekto. Ang Dharma ko ay ang antas ng ebolusyon na nakamit ng aking kalikasan sa paglalahad ng banal na binhi na nasa aking sarili, kasama ang batas ng buhay na tumutukoy sa paraan na dapat kong tumaas sa susunod na degree. Siya ay kabilang sa hiwalay na sarili. Kinakailangan na malaman ko ang antas ng aking pag-unlad at alam ko rin ang batas na nagpapahintulot sa akin na dalhin ito nang higit pa. Pagkatapos malalaman ko ang aking Dharma at sumusunod dito ay pupunta ako sa pagiging perpekto. Napagtatanto ang kahulugan ng naunang nabanggit, malinaw na nakikita natin ang dahilan kung bakit kinakailangan na pag-aralan ang kundisyon ngayon at ang panahong ito na susunod. Kung hindi natin alam ang degree na nakamit, nararapat na hindi natin papansinin ang susunod na degree na dapat nating hangarin at sa gayon ay kumilos tayo laban sa ating Dharma at umatras sa ating ebolusyon. Sa halip, ang pagkakaalam sa bawat isa ay maaari tayong gumana sa isang paraan ayon sa ating Dharma at mapadali ang ating ebolusyon. Narito ang isang mapanganib na pitfall. Nakita namin na ang isang bagay ay mabuti, mataas at malaki at nais nating gawin ito. Ito ba ang susunod na antas ng ebolusyon? Ito ba ang hinihiling ng batas ng ating mahahalagang pag-unlad upang matiyak ang maayos na pamumulaklak ng ating buhay? Ang aming agarang layunin ay hindi iyon ang pinakamahusay sa kanyang sarili, ngunit iyon ang pinakamahusay sa ayon sa degree na nakamit ngayon, na gumagawa tayo ng hakbang. Narito ang isang nilalang. Kung siya ay isang batang babae, walang saysay na sabihin na mayroon siya bago sa kanya isang maharlika, mas mataas at mas malawak na hinaharap kaysa sa kasalukuyang sandali kung saan siya ay naglalaro ng mga manika. Dahil ang perpektong pambansang perpekto ay ang ina kasama ang kanyang anak na lalaki. Ngunit bagaman ito ang perpekto ng perpektong babae, ang pagkuha ng perpektong ito nang mas maaga ay hindi mabuti, ngunit isang kasamaan. Ang lahat ay dapat na dumating sa oras at lugar nito. Kung ang ina na ito ay dapat maabot ang perpektong pag-unlad ng babae at maging isang mahusay na itapon, malakas at may kakayahang ina upang mapaglabanan ang presyon ng malaking mahahalagang alon, kung gayon kinakailangan ang isang panahon kung saan dapat maglaro ang batang babae sa kanyang pulso. Dapat mong malaman ang iyong mga aralin, dapat mong hubarin ang iyong katawan. Ngunit kung sa ideya na ang pagiging ina ay isang mas mataas at marangal na bagay kaysa sa pag-play, ang pagiging ina na ito ay ipinataw nang maaga at isang bata ay ipinanganak mula sa isang batang babae, anak na lalaki, ina at bansa na nagdurusa at nangyari ito dahil hindi nila alam Isinasaalang-alang niya ang sandali at ang batas ng pagbuo ng buhay ay nilabag. Pupunta ito upang matugunan ang lahat ng mga uri ng pagdurusa upang kumuha ng prutas bago ito hinog. Inilagay ko ang halimbawang ito sapagkat ito ay kapansin-pansin. Sasabihin niya sa iyo kung bakit ang aming sariling Dharma ay higit na nagkakahalaga sa amin kaysa sa mahusay na naisakatuparan na Dharma ng isa pa, ngunit hindi iyon pinapasok sa domain ng aming mahalagang pag-unlad. Maaari naming asahan ang isang mataas na posisyon sa hinaharap, ngunit ang sandali ay dapat darating at ang bunga ay naghinog. Kunin mo siya bago ang kanyang kapanahunan at gagawin niyang giling ang iyong ngipin. Umalis
sa puno, sa gayon sumusunod sa batas ng oras at pagkakasunud-sunod ng ebolusyon at ang kaluluwa ay lalago sa ilalim ng salpok ng isang walang katapusang buhay. Nagbibigay ito sa amin ng isang bagong solusyon sa problema: ang pag-andar ay nasa direktang dahilan ng kapangyarihan. Ang pagsasanay sa pag-andar bago ang pagbuo ng kapangyarihan ay labis na mapanghamak para sa organismo. Kung gayon, alamin natin na maging mapagpasensya at sumunod sa Mabuting Kautusan. Maaari mong hatulan ang pag-unlad ng isang tao sa pamamagitan ng mabuting kalooban na ginagamit niya upang gumana sa kalikasan at magsumite sa batas. Narito kung bakit si Dharma ay tinawag na batas o tungkulin na palitan, sapagkat ang dalawang ideyang ito ay may isang karaniwang ugat ang prinsipyo na si Dharma ay ang panloob na kalikasan, sa isang sandali ng ebolusyon at ang batas ng panahon ng paglalahad na susunod . Esto explica porqué la moralidad es una cosa relativa, porqué el deber debe ser diferente para cada alma según su grado de evolución. Si aplicamos esto a las disquisiciones del bien y del mal, veremos que nos será posible resolver algunos de los problemas de más sutil moralidad considerándolos según este principio. En un Universo condicional, el bien y el mal absolutos no son encontrados nunca, sino solamente el bien y el mal relativos. Lo absoluto no existe más que en Ishvara, donde se le encontrará eternamente. Las diferencias son, pues, necesarias a nuestra existencia condicional. Nosotros pensamos, sentimos y sabemos por diferencias. Solo por ellas sabemos que somos hombres vivientes y pensantes. La unidad no hace ninguna impresión sobre la conciencia. Las diferencias y la diversidad son las que hacen posible el desenvolvimiento de la conciencia. La conciencia no condicional escapa a nuestra comprensión. No podemos pensar más que dentro de los límites de lo que es separado y condicional. Ahora tenemos la posibilidad de ver como las diferencias se manifiestan en la naturaleza, como interviene el factor tiempo y como (por más que todos tengan la misma naturaleza y deben alcanzar el mismo fin) hay diferencias en los grados de la evolución y por consiguiente, hay leyes apropiadas a cada grado. Esto es lo que tenemos que comprender esta tarde antes de tratar del complejo problema de: ¿cómo se desenvuelve esta naturaleza interior? El asunto es realmente difícil. Sin embargo, los misterios del sendero de la acción podrán aclararse para nosotros si comprendemos la ley subyacente y reconocemos el principio de la vida evolucionante, Pueda Aquel que ha dado a la India por nota “tónica” el Dharma, iluminar, por Su vida ascendente e inmortal, por Su luz resplandeciente e inalterable, nuestras obscuras inteligencias que buscan a tientas Su ley. Porque sola Su bendición descendiendo sobre el suplicante que busca, permitirá que Su ley sea comprendida por nuestra inteligencia, que Su ley se grabe en nuestros corazones.

CAPITULO 3

LA EVOLUCI N

Vamos a estudiar esta tarde la segunda parte del asunto tratado ayer. Recordareis que, para mayor facilidad lo considero dividido en tres partes: las Diferencias, la Evoluci ny el Pro blema del Bien y del Mal. Ayer hemos estudiado las Diferencias y la raz n por la cual hombres diferentes tienen Dharmas diferentes. Me permito recordaros la definici n que hemos adop tado del Dharma: el Dharma significa la natu raleza interior caracterizada por el grado de evoluci n alcanzado, m s la ley determinante del crecimiento en el per odo evolutivo que va a seguir. Os ruego que no perd is de vista esta definici n, porque, sin ella, no podr ais aplicar el Dharma a lo que hemos de estudiar con el tercer t tulo de nuestro asunto. Con el t tulo de la Evoluci n estudiaremos; como el germen vital viene a ser, por la evolu ci n, la imagen perfecta de Dios. Recordemos que hemos visto que la nica representaci n po sible de Dios est en la totalidad de los numero sos objetos que constituyen por sus detalles el universo y que el individuo no alcanzar la per fecci nm s que desempe ando de una manera completa su papel particular en el formidable conjunto. Antes de poder comprender la Evoluci n es necesario encontrar su origen y su raz n: una vida que se inmerge en la materia antes de desenvolver toda clase de organismos compli cados. Partimos del principio que todo viene de Dios y que todo est en l. Nada en el Uni verso puede ser excluido de l. No hay vida que no sea Su vida, ni fuerza que no sea Su fuerza, ni energ a que no sea Su energ a, ni formas que no sean Sus formas; todo es el resultado de Sus pensamientos. Esta es nuestra base. Este es el principio de que debemos par tir, osando aceptar todo lo que l implica, osan do admitir todas sus consecuencias. La semilla de todos los seres, dice Shri Krishna, hablando como supremo Ishvara, he aqu lo que Yo soy, oh Arjuna y nada hay animado o inanimado que pueda existir pri vado de Mi (Bhagavad Gita, X, 39). No temamos tomar esta posici n central. No vaci lemos, con el pretexto de que las vidas en curso de evoluci n son imperfectas, en admitir alguna de las conclusiones a que pudiera conducirnos esta verdad. En otra sloka l dice: Yo soy el fraude del truhan. Yo soy tambi n el esplendor de las cosas espl ndidas (X. 36). Cual es el sentido de estas palabras que parecen tan ex tra as? C mo explicar esta frase que parece casi profana? No solamente encontramos enun ciado en este p rrafo nuestro principio fun damental, sino que vemos que Man ense a exactamente la misma verdad: De su propia Substancia l hace nacer el universo . La vida, emanando del Supremo, reviste velo tras velo de Maya, bajo los cuales debe desenvolver por la evoluci n todas las perfecciones latentes en ella. Pero se nos dir : Esta vida que emana de Ishvara no contiene desde el principio en si misma, todas las cosas ya desenvueltas, toda potencia manifestada, toda posibilidad actual mente realizada? La respuesta a esto, dada mu chas veces en s mbolos, en alegor as y en t r minos precisos, es No . La vida contiene todo potencialmente, pero nada manifestado de an temano. Contiene todo en germen, pero nada como organismo desenvuelto. La semilla es lo que est colocado en las olas inmensas de la materia. El germen solo es dado por la Vida del Mundo. Estos g rmenes venidos de la vida de Ishvara, desenvuelven paso a paso, fase tras fase, sobre cada escal n sucesivamente, todas las potencias presentes en el Padre generador, nombre que se da Ishvara en el Gita, l lo declara: Mi matriz es Mahat Brahma; en ella coloco yo el germen, tal es el origen de todos los seres. Oh Bh rata! Cualquiera que sea la matriz donde se formen los mortales, Oh, Kaunteya!. Mahat Brahm es su matriz y yo soy su Padre generador” (XIV, 3-4). De esta semilla, de este germen conteniendo todas las cosas en el estado de posibilidad, pero nada todavía manifestado, debe evolucionar una vida, elevándose de nivel en nivel, de más en más alto, hasta que se forme un centro conciente capaz de alcanzar, aumentándose, la misma conciencia de Ishvara, pero quedando siempre como un centro susceptible de llegar a ser un nuevo Logos o Ishvara, con objeto de producir un nuevo universo. Consideremos en detalle este universo conjunto. Nuestro punto de partida es la vida que se mezcla a la materia. Estos gérmenes de vida, estas miríadas de simientes, o, para emplear la expresión de los Upanishads, estas innumerables chispas, emanan todas de la Llama única, que es el Supremo Bráhman. Es necesario que en estas simientes se despierten las cualidades. Estas cualidades son fuerzas, pero fuerzas manifestadas a través de la materia. Una tras otra aparecen las fuerzas. Ellas constituyen la vida de Ishvara velada en Maya. El crecimiento en los primeros periodos es lento y oculto, como el grano está oculto en la tierra, cuando sumerge su raíz hacia abajo y envía hacia la superficie su tierno tallo para permitir la futura aparición del arbolillo. Germina silenciosa la semilla divina y los comienzos remotos están ocultos en las tinieblas como las raíces bajo la tierra. Esta fuerza inherente a la vida, o más bien, estas fuerzas innumerables que manifiesta Ishvara para permitir la existencia del universo, no aparecen en el germen todas al principio. No hay ningún signo de su inmenso porvenir, ningún presagio de lo que vendrá a ser más tarde. Relativamente a esta manifestación en la materia se ha dicha una palabra que da mucha luz sobre el asunto, sí llegamos a comprender el sentido interno y sutil; Shri Krishna, hablando de Su Prakriti, o manifestación inferior, dice: “La tierra, el agua, el fuego, el aire, el éter, Manas, Buddhi y Ahankara, tales son los ocho elementos de Mi Prakriti. Esta es la inferior. Después define Su Prakriti superior diciendo: “Conoce Mi otra Prakriti, la superior, el elemento vital, Oh potente guerrero, que mantiene el universo” (VII, 4, 5). – Después algo más adelante, pero separado de las palabras anteriores por numerosas Slokas, tanto que frecuentemente el lazo que las une escapa al lector, se dicen otras frases: “Esta divina Maya, que es la Mía, formada por los Gunas, es difícil de percibir. Solo aquellos que vienen a Mi pueden penetrar esta Maya” (VII, 14.). Este Yoga-Maya es, en verdad, difícil de percibir. Muchos no llegan a descubrir Lo bajo de su envoltura de Maya, tan difícil es de penetrar. “Aquellos que están desprovistos de Buddhi Me consideran, a Mi, el no manifestado, como manifestado, e ignoran Mi naturaleza Suprema, imperecedera, muy excelente”. “No me descubren todos bajo el velo de Mi Yoga-Maya”. (VII, 24, 25).-EI declara enseguida que es Su vida no manifestada la que impregna el universo. El elemento de vida, o Prakriti superior es no-manifestado y la Prakriti inferior es manifestada. Dice entonces: Del no manifestado, salen, al nacimiento del día, la oleada de objetos manifestados. Cuando llega la noche, ellos se disuelven de nuevo en Lo que se llama el no manifestado. (VII, 18). Esto se repite indefinidamente. Más lejos nos dice: “También existe, en verdad, más allá del no manifestado, otro no-manifestado eterno. Cuando todos los seres son destruidos, él no es destruido”. (VII, 20) Hay una sutil distinción entre Ishvara y Su imagen que Él envía hacia fuera. La imagen es el reflejo del no-manifestado pero Él mismo es el no-manifestado superior, el eterno que jamás es destruido. Comprendido esto, llegamos a la elaboración de las facultades. Aquí comenzamos verdaderamente nuestra evolución. El flujo vital se ha mezclado a la materia con objeto de que la simiente se encuentre colocada en un medio material, haciendo posible la evolución. Cuando llegamos al principio de la germinación es cuando comienza la dificultad. Es necesario, en efecto, remontarnos por el pensamiento, al tiempo en que no existía en este yo embrionario ni razón, ni facultad imaginativa, ni memoria, ni juicio, ninguna, en fin, de las facultades mentales condicionales qu
e nosotros conocemos; al tiempo en que la vida manifestada era la que encontramos en el reino mineral, colocada en las más bajas condiciones de conciencia. Los minerales dan pruebas de su conciencia por sus atracciones y repulsiones, por la cohesión de sus partículas, por sus afinidades y antipatías, pero no presentan nada de esta conciencia que se puede llamar el sentimiento del “yo” y del “no yo”. En cada una de estas formas primitivas del reino mineral comienza a desenvolverse la vida de Ishvara. No solamente existe aquí la evolución del germen de vida, sino que Él mismo, en toda Su fuerza y en toda Su potencia está aquí, presente en cada átomo de Su universo. Suya es la vida en movimiento que hace inevitable la evolución, Suya la fuerza que dilata dulcemente las paredes de la materia con una inmensa paciencia y un amor vigilante, impidiendo que se quiebren bajo tal tensión. Dios, que es Él mismo, el Padre de la vida, encierra en Si mismo esta vida, como una Madre, desarrollando la simiente a Su semejanza. Jamás demuestra impaciencia ni precipitación. Él quiere conceder sobre los siglos sin número todo el tiempo que puede necesitar el pequeño germen. El tiempo es nada para Ishvara porque Él es eterno y para Él todo ES. Lo que Él quiere es una manifestación perfecta, sin ninguna precipitación en su trabajo. Más adelante veremos como se ejerce esta paciencia infinita. El hombre, destinado a ser la imagen de su Padre refleja en si mismo el Yo con el cual es uno y del cual emana. Es preciso que la vida se despierte. Pero ¿cómo? Los golpes, las vibraciones traerán a hacerse activa la esencia interior. La vida es excitada a la acción al contacto de las vibraciones exteriores. Estas miríadas de semillas de vida, todavía inconscientes, envueltas en la materia, son lanzadas unas contra otras por la naturaleza, por los innumerables medios de que ésta se sirve. Pero “la naturaleza” no es más que la vestimenta de Dios, Su manifestación más baja en el plano material. Las formas se entrechocan y quebrantan así las envolturas materiales exteriores que recubren la vida y esta responde al golpe por un estremecimiento. Poco importa la naturaleza del golpe. Lo que es preciso ante todo es que sea violento Toda experiencia es útil. Todo lo que toca la envoltura con bastante energía para despertar en esta vida un estremecimiento, basta para comenzar. Es preciso que la vida, desde adentro, empiece a estremecerse y esto será el despertar de una facultad naciente. Al principio solo habrá un estremecimiento interior sin acción sobre la envoltura exterior. Pero, a medida que los golpes suceden a los golpes, que vibración tras vibración producen sus sacudidas cual temblores de tierra, la vida interior envía hacia fuera, a través de su propia envoltura, un estremecimiento que es una respuesta que el golpe ha provocado. Así se ha alcanzado un grado más: la respuesta emitida por la vida oculta atravesando la envoltura. Estas experiencias se suceden en el reino mineral y en el reino vegetal. En este último, las respuestas a las vibraciones nacidas del contacto comienzan a mostrar que la vida posee una nueva facultad: La sensación. La vida comienza a probar lo que nosotros llamamos “impresiones”. Dicho de otra manera, ella responde de un modo diferente al placer y al sufrimiento. La esencia del placer es la armonía. Todo lo que procura placer es armónico. Todo lo que hace sufrir es una disonancia. Pensad en la música. Las notas armónicas, tocadas en un mismo acorde, dan al oído una sensación agradable, pero si herís las cuerdas sin ocuparos de las notas, produciréis una disonancia que hace sufrir al oído. Lo que es cierto en música es cierto en todo. La salud es armonía, la enfermedad una disonancia; la fuerza, la belleza, son armonías, la debilidad, la fealdad, son disonancias. En todo, en la naturaleza, el placer significa la respuesta de un ser dotado de sensación a vibraciones armónicas y rítmicas y el sufrimiento significa la respuesta a vibraciones disonantes y no rítmicas. Las vibraciones armónicas abren un canal que se presta a la expansión de la vida y la corriente que viene de fuera constituye “el placer”. Las vibraciones no armónicas cierran las avenidas impidiendo producirse la corriente y este impedimento constituye el sufrimiento [1]. La corriente de vida que viene de fuera hacia los objetos constituye lo que llamamos “el deseo”. Por consiguiente, el placer es la satisfacción del deseo. Esta diferencia comienza a hacerse notar en el reino vegetal. Sobreviene un golpe armónico. La vida responde a estas vibraciones armónicas, se dilata y en esta dilatación siente “placer”. Sobreviene otro golpe, el cual es disonante. La vida le responde con una disonancia siendo rechazada sobre si misma y en esta retención encuentra una causa de “sufrimiento”. Los golpes se suceden sin tregua ni reposo y solamente después de haberse repetido un infinito número de veces, despiertan en esta vida cautiva el sentimiento de la distinción entre el placer y el dolor. Establecer las distinciones es la única manera que tiene nuestra conciencia, por el momento al menos, para llegar a distinguir los objetos entre ellos. Tomemos un ejemplo muy familiar. Si colocáis una moneda en la palma de la mano y apretáis los dedos sobre ella, la sentís; pero a medida que la presión se prolonga, sin nada que la modifique, el sentimiento del contacto desaparece de la mano y no sabéis decir si vuestra mano está o no vacía. Removed un dedo y sentiréis la moneda y dejad la mano inmóvil y la sensación desaparece. La conciencia no puede, pues, conocer los objetos más que por las diferencias y cuando estas desaparecen, la conciencia cesa de responder. Llegamos a la facultad siguiente manifestada en la evolución de la vida en el reino animal. La sensibilidad al placer y al dolor es grande en este caso y aparece en germen la facultad de establecer relaciones entre los objetos y las sensaciones; nosotros la llamamos “la percepción” ¿Qué significa esta palabra? Significa; que la vida llega a poder establecer un lazo entre el objeto que la impresiona y la sensación por la cual ella responde a este objeto. Cuando esta vida naciente al contacto de un objeto exterior, reconoce en él algo que produce placer o dolor, decimos nosotros que este objeto es percibido y que la facultad de percibir o establecer lazos entre los mundos exterior e interior está evolucionada. Cuando este progreso es realizado, la facultad mental comienza a germinar ya crecer en el organismo. La encontramos entre los animales superiores. Tomemos el salvaje, el cual nos permitirá pasar más rápidamente sobre estos primero períodos. En él encontramos el sentimiento del “yo” y del “no-yo” surgiendo lentamente y marchando a la par. El “no-yo” le toca y el “yo” lo siente; el “no-yo” le es agradable y el “yo” lo sabe; el “no-yo” le hace sufrir y el “yo” experimenta dolor. Entonces queda establecida una distinción entre el sentimiento que se mira como el “yo” y todas las causas que se consideran como el “no-yo”. Aquí nace la inteligencia, y la raíz de la propia conciencia comienza a desenvolverse. Dicho en otra forma, se crea un centro hacia el cual todo converge desde fuera y desde el cual todo diverge hacia el exterior. He dicho que las vibraciones se repetían. Esta repetición produce ahora resultados más rápidos. Conduce a percibir los objetos agradables y por ello, permite alcanzar el grado siguiente: la esperanza del placer antes de que el contacto tenga lugar. Se reconoce en el objeto lo que ya ha dado placer y se espera la repetición del mismo. Esta esperanza es el primer signo de la memoria y el comienzo de la imaginaci n. El intelecto y el deseo se entrelazan y la esperanza, conduce a una nueva cualidad mental a manifestarse en germen. Cuando exis ten el reconocimiento del objeto y la esperanza del placer que debe acompa ar la vuelta de este objeto, el progreso siguiente es formar y animar una imagen mental el objeto, s
u recuer do; de aqu nace una oleada de deseo, del deseo de tener este objeto, una aspiraci n hacia ly finalmente, la b squeda de tal objeto que pro cura impresiones agradables. De este modo mul tiplica el hombre en s los deseos activos. l desea el placer e impulsado por el intelecto, se dedica a su b squeda. Durante largo tiempo el hab a permanecido en el per odo animal, du rante el cual jam s buscaba un objeto sin una sensaci n interna precisa inspir ndole una ne cesidad que solamente el mundo exterior pod a satisfacer. Volvamos, solo por un instante, al animal. Qu es lo que le impulsa a la acci n? El deseo imperioso de librarse de una sensa ci n desagradable. Siente hambre, desea ali mento y se dedica a buscarlo. Siente sed, desea apaciguarla y va en busca de agua. Siempre busca el objeto que puede satisfacer su deseo y una vez satisfecho, permanecer en reposo. En el animal no hay movimiento espont neo; la impulsi n debe venir de fuera. El hambre, cier tamente, es sentida por el cuerpo interiormente, pero esto es exterior con relaci n al centro de la conciencia. El grado de evoluci n de la con ciencia puede establecerse por la relaci n exis tente entre las influencias determinantes exte riores y los m viles espont neos. La conciencia inferior es impulsada a la acci n por influen cias exteriores a ella misma. La conciencia su perior es impulsada a la acci n por m viles que provienen de adentro. As, estudiando al salvaje, vemos que la sa tisfacci n del deseo es la ley de su progreso. Cu n extra o parecer esto a muchos de vo sotros! Man ha dicho: Tratar de librarse de los deseos satisfaci ndolos, es pretender extin guir el fuego, con manteca derretida. Es preciso humillar y dominar el deseo. Es preciso sofocar en absoluto el deseo . Esto es muy realmente verdadero, pero solamente cuando el hombre alcanza un cierto grado de evoluci n. En las primeras fases la satisfacci n de los deseos es la ley de la evoluci n. Si el hombre no satisface sus deseos, no hay para l progreso posible. Necesario es comprender que, en este per odo, no existe nada que pueda llamarse moralidad. No hay distinci n entre el bien y el mal. Todo deseo debe ser satisfecho. Cuando este centro consciente que acaba de nacer trata de satisfa cer sus deseos, entonces solamente, puede desen volverse. Durante esta fase primitiva, el Dharma del salvaje, o del animal superior le es im puesto. No hay elecci n. Su naturaleza interior, que distingue el desenvolvimiento del deseo, pide ser satisfecha. La satisfacci n de este de seo es la ley de su progreso. El Dharma del salvaje es pues el satisfacer todos sus deseos y no encontrar is en l el m sd bil sentimiento del bien y del mal, ni la m s vaga noci n de que la satisfacci n de los deseos pueda estar prohibida por una ley superior. Sin la satisfacci n de los deseos no hay de senvolvimiento posible y ste debe preceder al despertar de la raz ny del juicio ya la ad quisici n de las facultades m s altas de la me moria y de la imaginaci n. Todo esto debe te ner nacimiento en la satisfacci n del deseo. La experiencia es la ley de la vida y del progreso. Sin acumular experiencias de todas clases, el hombre no puede saber que vive en un mun do sometido a la Ley. Esta tiene dos maneras de hablar al hombre: el placer, cuando ella es ob servada; el dolor cuando es violada. Si en esta fase poco avanzada los hombres no efectuasen toda clase de experiencias, c mo conocer an la existencia de la Ley? C mo llegar an a establecer una distinci n entre el bien y el mal sin haber tenido la experiencia del bien y del mal? Solo los opuestos hacen posible la existencia de un universo. Estos opuestos se presentan a la conciencia en un momento dado bajo la forma de bien y mal. No podréis reconocer la luz sin la oscuridad, el movimiento sin el reposo, el placer sin el dolor. Igualmente, no podéis conocer el bien que es la armonía con la Ley, sin conocer el mal que es el desacuerdo con la Ley. El bien y el mal son opuestos que caracterizan un período más avanzado de la evolución humana y el hombre no puede llegar a apreciar lo que les distingue sin haber pasado por las experiencias de uno y otro y ahora se produce un cambio. El hombre ha llegado a un cierto grado de discernimiento. Abandonado a sí mismo de un modo absoluto, el llegará con el tiempo, a reconocer que ciertas cosas le son favorables, le fortifican, exaltan su vida mientras que otras le debilitan, disminuyen su vida. La experiencia le enseñará todo esto. Con ella por solo maestro, llegará a distinguir el bien del mal, identificará el sentimiento agradable, que exalta la vida, con el bien y el sentimiento doloroso, que la disminuye, con el mal y así llegará a concluir que toda felicidad y todo progreso tienen su origen en la obediencia a la Ley. Pero esta inteligencia naciente necesita mucho tiempo para comparar entre si las experiencias agradables y dolorosas y estas experiencias, difíciles de comprender en cuanto que lo que primero ha dado placer, llega, por el exceso, a causar dolor y de aquí deducir el principio de la Ley. Mucho tiempo ha de pasar para que ella pueda reunir innumerables experiencias y deducir de ellas la idea de que esto es bueno y aquello es malo. Pero a esta deducción no llega por sus solos medios. De mundos pasados vienen ciertas Inteligencias de una evolución más alta que la suya, Maestros que vienen a ayudar su desarrollo, a llevar de la mano su crecimiento, a enseñarle la existencia de una ley que impone las condiciones de su evolución y que aumentará su bienestar, su inteligencia y su fuerza. En realidad la Revelación que proviene de la boca de un Maestro apresura la evolución, en lugar de quedar entregada a las lentas enseñanzas de la experiencia y el hombre encuentra en las palabras de un superior y en su expresión de la ley una ayuda a su desenvolvimiento. El Maestro dice a esta inteligencia naciente: “Si matas a este hombre, cometerás una acción que yo prohíbo por autoridad divina; esta acción es mala y te hará desgraciado”. El Maestro dice: “Es bueno socorrer a los que mueren de hambre; este hambriento es tu hermano, aliméntalo, no lo dejes morir de hambre, comparte con él lo que tú posees; esta acción es buena y si tú obedeces a esta ley, te encontrarás bien”. Las recompensas se ofrecen para atraer la inteligencia naciente hacia el bien y los castigos y amenazas para separarlos del mal. La prosperidad terrestre está asociada a la obediencia de la Ley y el infortunio terrestre a su trasgresión. Esta declaración de la ley, de que la desgracia es la consecuencia de lo que la ley prohíbe y la dicha es la consecuencia de lo que la ley ordena, estimula a la inteligencia naciente. Ella desobedece a la ley y al venir el castigo, sufre y después se dice: “El Maestro me había advertido”. El recuerdo de una orden confirmada por la experiencia hace sobre la conciencia una impresión mucho más fuerte y más rápida que la experiencia sola sin la revelación de la ley. Esta declaración de lo que los sabios califican de principios fundamentales de la moralidad a saber, que ciertos géneros de acción retardan la evolución y otros la aceleran, es para la inteligencia, un inmenso estimulante. ¿Rehúsa el hombre obedecer la ley? Queda entonces entregado a las duras lecciones de la experiencia, El dice: “Yo quiero este objeto, por más que la ley lo prohíba” y queda entonces entregado a las severas enseñanzas del dolor y el látigo del sufrimiento le enseña la lección que no ha querido aprender de los labios del Amor. ¡Cuán frecuente es esto en nuestros días! ¡Cuántas veces un joven razonador e infatuado rehúsa escuchar la ley, rehúsa escuchar la experiencia y no tiene en cuenta las enseñanzas del pasado! El deseo supera en él a la inteligencia. Su padre tiene el corazón destrozado. “Mi hijo, dice, está sumido en el vicio; mi hijo se deja arrastrar al mal. Yo le he enseñado a obrar bien y he aquí que se ha vuelto un embustero. Tengo el corazón destroz
ado por su conducta”. Pero Ishvara, Padre más tierno que ningún padre terrestre, permanece paciente. Porque él está en el hijo lo mismo que en el padre. Está en él y le instruye de la única manera que esta alma consiente en aceptar. El joven no ha querido escuchar la autoridad ni el ejemplo. Es necesario a toda costa que el mal principio que retarda su evolución sea arrancado de él. Si rehúsa instruirse por la dulzura, que se instruya por el dolor, que se instruya por la experiencia. Que se sumerja en el vicio para experimentar enseguida el amargo dolor que sobreviene por haber pisoteado la ley. Walang pagmamadali. Si la lección es penosa de aprender, al menos la aprenderá seguramente. Dios está en él y por tanto le deja marchar a su gusto. ¡Qué digo! Hasta le facilita el camino. A la demanda del joven, Dios responde: Hijo mío, si rehúsas escuchar, haz lo que deseas y se instruido por tu dolor abrasador y la amargura de tu degradación. Yo estoy junto a ti, te vigilo a ti ya tus acciones, porque Yo cumplo la ley y soy el Padre de tu vida. Tú aprenderás a desear en el fango y la degradación, lección que no has querido recibir de la sabiduría y del amor”. He aquí porque Él dice en el Gita: “Yo soy el fraude del truhan”. Porque siempre paciente, Él trabaja por el fin glorioso y nos hace emprender caminos dolorosos cuando no queremos seguir los caminos llanos. Nosotros, incapaces de comprender esta compasión infinita, interpretamos mal sus intenciones: pero Él prosigue su obra con la paciencia de la eternidad, para llegar a que el deseo sea completamente extirpado y que su hijo pueda ser perfecto como su Padre que está en los Cielos es perfecto. Abordemos el periodo siguiente. Hay en él ciertas grandes leyes de desenvolvimiento que son generales. Hemos aprendido a atribuir a ciertas cosas el carácter de bien ya otras el de mal. Cada nación se forma una idea especial de la moralidad. Muy pocos saben como esta idea se ha formado y cuales son sus puntos débiles. Para lo corriente de la vida ella es suficiente. La experiencia de la raza guiada por la ley, le ha enseñado que ciertas acciones retardan la evolución mientras que otras la aceleran. La gran ley de la evolución metódica subsecuente a las fases iniciales es la que gobierna los cuatro pasos sucesivos del desenvolvimiento siguiente del hombre y se afirma cuando este ha alcanzado un punto determinado, cuando su enseñanza preliminar ha concluido. Esta ley existe en todas las naciones cuya evolución ha alcanzado cierto nivel, pero ha sido proclamada por la India antigua como la ley definida de la vida evolucionante, como la progresión que sigue el alma en su crecimiento, como el principio subyacente que permite comprender el Dharma y conformarse a él. El Dharma, recordadlo, comprende dos elementos: la naturaleza interior en el punto a que ha llegado y la ley que determina su desenvolvimiento en el período que se va a abrir ante ella. El Dharma debe ser proclamado por cada uno. El primer Dharma es el del servicio. Cualquiera que sea el país en que las almas sean nacidas, desde el momento en que han dejado tras ellas los períodos preliminares, su naturaleza interior exige que sean sometidas a la disciplina del servicio y que adquieran, sirviendo, las cualidades necesarias para su crecimiento en el periodo que comienza. La facultad de actuar con independencia queda ahora muy restringida. En este período relativamente poco avanzado, hay más tendencia a ceder a las impulsiones exteriores que a manifestar un juicio formado tomando un partido determinado emanado del interior. En ésta clase vemos a todos aquellos que se relacionan al tipo del sirviente. Recordad las sabias palabras de Bhishma: Si los caracteres distintos del Brahman se encuentran en un Shudra y faltan en un Brahman, entonces el Brahman no es Brahman y el Shudra no es Shudra. En otras palabras, los rasgos distintos de la naturaleza interior determinan el grado de desenvolvimiento de esta alma y le imprimen el sello de una de las grandes divisiones naturales. Cuando la facultad de iniciación es débil, la razón pobre y poco desenvuelta, el Yo inconsciente de sus altos destinos e influenciado sobre todo por los deseos, cuando él todavía tiene que desarrollarse satisfaciendo la mayor parte si no la totalidad de sus deseos, entonces el Dharma de este hombre es servir y solamente por el cumplimiento de este Dharma puede conformarse a la ley evolutiva que lo llevará a la perfección. Un hombre tal es un Shudra, cualquiera que sea el nombre que se le de en los diferentes países. En la India antigua, las almas que presentaban los caracteres distintivos de este tipo nacían en las clases que convenían a sus necesidades, porque los Devas guiaban sus nacimientos. En nuestros días reina la confusión. ¿Cual es en este periodo la ley de crecimiento? La obediencia, la devoción, la fidelidad. La obediencia, porque el juicio no está desarrollado. El hombre que tiene por Dharma el servicio, debe obedecer ciegamente a quien sirve. No le corresponde discutir las órdenes de su superior, ni examinar si las acciones que de él se exigen son sabias. Ha recibido una orden y su Drama es obedecer. Tal es para él la única manera de instruirse. Se vacila en admitir esta doctrina, pero es verdadera. Voy a presentar un ejemplo que parecerá claro, el de un ejército y un simple soldado a las órdenes de su capitán. Si cada soldado sometiese a su juicio personal las órdenes del general y dijera: “Esto no está bien, porque, a mi modo de ver, hay otro lugar donde yo seria más útil”, ¿qué vendría a ser el ejército? El soldado es fusilado cuando desobedece, porque su deber es la obediencia. ¿Vuestro juicio es débil? Estáis dominado por las influencias exteriores? ¿No podéis ser dichosos más que rodeados de ruido, de tumulto? Entonces vuestro Dharma es servir, cualquiera que sea el lugar de vuestro nacimiento y seréis afortunados si vuestro Karma os coloca en una posición en que la disciplina pueda formaros. El hombre aprende, pues, a prepararse para el grado siguiente. El deber de todos aquellos cuya posición les confiere autoridad es recordar que el Dharma de un Shudra queda cumplido cuando él es obediente y fiel a su señor y no esperar que un hombre llegado a este grado de evolución manifieste virtudes más altas. Pedirle serenidad en los sufrimientos, pureza de pensamiento y el poder de soportar las privaciones sin murmurar, sería exigirle demasiado. Si en nosotros mismo estas cualidades están con frecuencia ausentes, ¿cómo esperar encontrarlas en lo que llamamos clases inferiores? El deber del superior es manifestar virtudes superiores; pero de ningún modo tiene derecho de exigirlas a sus inferiores. Si el servidor da pruebas de fidelidad y obediencia, su Dharma está perfectamente cumplido y sus otras faltas deberán ser no castigadas, sino indicadas con dulzura por el superior, porque haciéndolo así instruye a esta alma más joven. Un alma-niño deberá ser guiada con dulzura por el sendero. Su desarrollo no debe ser detenido por nuestras durezas, como sucede generalmente. El alma, habiendo aprendido esta lección en muchos nacimientos, se ha conformado a la ley de su crecimiento y fiel a su Dharma, se va aproximando al período siguiente, durante el cual debe aprender a ejercer por primera vez el poder para la adquisición de la riqueza. El Dharma de esta alma es ya desenvolver todas las cualidades maduras ahora para el desenvolvimiento y que florecerán llevando el género de vida exigido por la naturaleza interior, es decir, adoptando una de las ocupaciones requeridas en el período siguiente, en el que adquirir riquezas es un mérito. Porque el Dharma de un Vaishya, en todos los pa ses del mundo, es desenvolver en s mis mo ciertas facultades definidas. El esp ritu de justicia, la equidad en sus relaciones con otro, la facultad de no dejarse desviar de su objeto por simples razones de sentimiento, el desen volvimiento de cualidades como la astucia y la perspicacia, sabiendo mantener en equ
ilibrio la balanza entre los deberes contradictorios, el h bito de pagar lealmente en los asuntos legales, un esp ritu penetrante, la frugalidad, la ausen cia de despilfarro y de prodigalidad, la regla de exigir a cada servidor el servicio que debe prestar y pagarle su salario justo, pero nada de m s; tales son los rasgos m s salientes que preparan para un desarrollo m s avanzado. Es un m rito en el Vaishya el ser frugal, el rehusar pagar m s de lo que debe, el exigir en las tran sacciones la rectitud y la exactitud. Todo esto hace nacer las cualidades necesarias que contribuir na la perfecci n futura. Al principio estas cualidades son a veces poco simp ticas, pero consideradas desde un punto de vista m s elevado, se ve que constituyen el Dharma de este hombre y si este Dharma no se cumple, los puntos d biles subsistir n en su car cter, se manifestar nm s tarde y perjudicar n su evo luci n. La liberalidad es seguramente la ley de su desenvolvimiento ulterior, pero no la libe ralidad del hombre negligente o que paga m s de lo que debe. El debe acumular riquezas por la pr ctica de la frugalidad y de la exactitud y despu s emplearlas en nobles adquisiciones, o en pensiones a los sabios, o bien consagrarlas a empresas serias y cuidadosamente estudiadas que tengan por objeto el bien p blico. Acumu lar con energ ay gastar con cuidado, discerni miento y liberalidad, tal es el Dharma de un Vaishya, la manera como se manifiesta su na turaleza y la ley de su crecimiento ulterior.

Esto nos lleva al grado siguiente, el de los reyes y guerreros, de las batallas y las luchas, en que la naturaleza interior es combativa, agre siva, batalladora, sabiendo mantenerse en su puesto y pronta a defender a cada uno en el ejercicio de sus derechos. El valor, la intrepidez, la generosidad magn fica, el sacrificio de la vida en la defensa de los d biles y el cumplimiento de los deberes personales tal es el Dharma del Kshatriya. Su deber es proteger lo que le est confiado contra toda agresi n exterior. Esto puede costarle la vida, pero poco importa. Debe cumplir con su deber. Su trabajo es proteger, guardar. Su fuerza debe servir de barrera en tre el d bil y el opresor, entre el ser indefenso y los que quieren pisotearlo. Tiene raz n en hacer la guerra y en luchar en las selvas con las bestias feroces. No comprendiendo lo que es la evoluci n, ni lo que es la ley del creci miento, vosotros os espant is de los horrores de la guerra. Pero los grandes Rishis, que lo han querido as, saben que un alma d bil jam s puede alcanzar la perfecci n. No pod is adqui rir la fuerza sin el valer. Ni la firmeza ni el valor pueden adquirirse sin afrontar el peligro, sin estar dispuesto a renunciar a la vida cuando el deber exige tal sacrificio. Sentimental e impresionable, el pseudo moralista retrocede ante esta doctrina, pero olvida que en todas las na ciones hay almas que tienen necesidad de esta escuela y cuya evoluci n interior depende de la, manera de que se aprovechen de ella. De nuevo apelo a Bhishma, encarnaci n del Dharma y recuerdo sus palabras: Es el deber del Kshatriya inmolar a sus enemigos a millares, si su deber de protector se lo impone . La gue rra es terrible, los combates son espantosos, hacen estremecer de horror nuestros corazones y las torturas de los cuerpos mutilados y desgarrados nos hacen temblar. Esto proviene en gran parte de que la ilusi n de la forma nos domina completamente. El cuerpo est desti nado solamente a ayudar la evoluci n de la vida interior. Esta ha aprendido todo lo que el cuerpo pod a darle? Pues que este cuerpo desaparezca y que el alma quede libre para volver a tomar otro cuerpo nuevo que le permita manifestar más altas facultades. Nosotros no sabríamos percibir la Maya del Señor. Nuestros cuerpos, que vemos aquí, pueden perecer periódicamente, pero cada muerte es una resurrección a una vida superior. El cuerpo en sí no es más que una vestidura en que el alma se envuelve. ¿Qué sabio desearía que su cuerpo fuera eterno? Nosotros damos a nuestros niños un pequeño vestido y se los cambiamos a medida que crecen. ¿Haríais un vestido de hierro para impedir su crecimiento? Así, este cuerpo es nuestro vestido. ¿Será de hierro para ser imperecedero? ¿El alma no tiene necesidad de un cuerpo nuevo para alcanzar un grado de desenvolvimiento más avanzado? Entonces, que el cuerpo desaparezca. Tal es la difícil lección que aprende el Kshatriya. El hace el abandono de su vida física y en este abandono, su alma adquiere el espíritu de renunciación; así aprende a sufrir, a tener confianza en sí, la consagración a un ideal, la fidelidad a una causa y el Kshatriya da alegremente su cuerpo como precio de esas virtudes y su alma inmortal se eleva triunfante para prepararse a una vida más hermosa. Viene por fin el último período: el de la enseñanza. Aquí el Dharma es enseñar. El alma debe haber asimilado todas las experiencias inferiores antes de poder enseñar. Si ella no hubiese atravesado todos estos períodos anteriores y obtenido la sabiduría por la obediencia, el esfuerzo y la lucha ¿cómo podría enseñar? El hombre ha llegado a este grado de evolución en que la expansión natural de su naturaleza interior le impulsa a instruir a sus hermanos más ignorantes. Estas cualidades no son artificiales. Son naturales e innatas y se manifiestan donde quiera que existan. Un Brahman no es un Brahman si, por su Dharma, no ha nacido instructor. ¿Ha adquirido conocimiento y un nacimiento favorable? Esto es para ser instructor. La ley de su desenvolvimiento es el conocimiento, la piedad, el perdón de las ofensas, la simpatía por toda criatura. ¡Qué Dharma tan diferente! Pero ¿cómo el Brahman podría sentir simpatía por toda criatura si no hubiese aprendido a sacrificar su existencia a la voz del deber? Las mismas batallas han enseñado al Kshatriya a ser más tarde el amigo de toda criatura. ¿ Cuál es para el Brahman, la ley de su desarrollo? No debe perder jamás el imperio sobre sí mismo. Jamás debe ser arrastrado. Siempre debe dar prueba de dulzura. De otra manera, falta a su Dharma. Debe ser absolutamente puro. Jamás deberá llevar una vida indigna. Debe desprenderse de los objetos terrestres si ejercen alguna acción sobre él. ¿Es esto un ideal imposible? Yo no hago más que enunciar la ley que los Grandes Seres han enunciado antes. Mis palabras solo son un débil eco de las suyas. La ley nos ha dado este modelo. ¿Quién se atreverá a modificarlo? Si el mismo Shri Krishna ha proclamado este ideal, como el Dharma del Brahman, es que tal debe ser la ley de su desenvolvimiento: y el objeto de este es la liberación. La liberación le espera, pero solamente si él manifiesta las cualidades que debe haber adquirido y si se conforma al modelo sublime que es su Dharma. Solo con estas condiciones tiene derecho al nombre de Brahman. El ideal es tan bello, que todos los hombres serios y reflexivos aspiran a él. Pero la sabiduría interviene y dice: “Si, él te pertenecerá, pero es preciso ganarlo. Es preciso crecer y trabajar. Este ideal es verdaderamente para tí, pero no antes de que hayas pagado su precio”. Es importante comprender para nuestro propio crecimiento y para el de las naciones, que esta distinción entre los Dharmas depende del grado de evolución y de saber reconocer nuestro propio Dharma en los trazos distintivos que encontramos en nuestra naturaleza. Si presentamos a un alma que no está preparada, un ideal tan elevado que no se sienta conmovida, impedimos su evolución. Si le presentáis a un hombre vulgar el ideal de un Brahman, le ofreceréis un ideal imposible de perseguir y por consiguiente, no hará nada. Si dirigís a un hombre palabras que no están a su alcance, creerá que no tenéis razón, porque le impulsáis a hacer algo de que no es capaz. Vuestra locura le ha presentado móviles que no le atañen. Eran más sabios los maestros de antaño, que daban a los niños golosinas y después lecciones más avanzadas. Nosotros, en nuestra habilidad, hacemos valer a los ojos del más abyecto pecador, móviles que corresponden a un gran santo y así, en lugar de ayudar su evolución, la retardamos. Colocad vuestro propio ideal tan alto como sea posible, pero no lo impongáis a vuestro hermano, pues la ley de su crecimiento puede ser enteramente diferente de la vuestra. Aprended la tolerancia que ayuda a cada hombre a hacer, donde quiera que esté, lo que para él es bueno hacer y lo que su naturaleza le impulsa a realizar. Dejándolo en su sitio, ayudadlo. Aprended esta tolerancia, que no siente alejamiento por nadie, ni aún por los pecadores, que ve una divinidad trabajando en cada hombre y está cerca de el para ayudarle. En vez de permanecer apartado a causa de un pique espiritual y de predicar a este hombre una doctrina de renunciamiento que es superior a él, haced, para instruir su joven alma, que su egoísmo superior sirva para destruir su egoísmo inferior. No digáis al hombre vulgar que si no es trabajador traiciona su ideal. Decidle más bien: He aquí vuestra mujer a quien amáis y se muere de hambre. Trabajad para mantenerla, al hacer, valer este móvil, seguramente egoísta, haréis más por el avance de este hombre, que disertando ante él sobre Brahman, lo no condicionado y lo inmanifestado. Aprended el significado del Dharrna y podréis ser útiles al mundo. Yo no quiero rebajar en una línea vuestro propio ideal. No sabrías, picar muy alto. El solo hecho de que podáis concebido os permitirá alcanzarlo,
pero no por eso ha de ser el ideal de vuestro hermano menos desarrollado y más joven. Tomad por objetivo aquello que podáis imaginar de más sublime en el pensamiento y en el amor; pero al tomar este objetivo tened en cuenta los medios, lo mismo que el fin, vuestras fuerzas y vuestras aspiraciones. Si éstas son elevadas, serán para vuestra próxima existencia los gérmenes de nuevas facultades. Manteniendo siempre un ideal elevado, os aproximas a él y lo que hoy deseáis con ardor, lo seréis en lo porvenir. Pero es necesario tener la tolerancia del que sabe y la paciencia que es divina. Todo lo que está en su lugar está en buen lugar. A medida que la naturaleza superior se desenvuelve, va siendo posible atraer cualidades tales como la abnegación, la pureza, la devoción absoluta y la voluntad fuertemente dirigida hacia Dios.. Este es el ideal por realizar para los hombres más avanzados. Elevémonos gradualmente hacia ti, no sea que faltemos completamente a nuestro fin.


[1] El estudiante debería tratar de deducir todas las aplicaciones de este principio fundamental, lo que le serviría para fijar sus ideas.

Dharma “Filosofia De La Conducta”, de Annie Besant

Susunod Na Artikulo